Dâvûd-i Tâî hazretleri, bir gün Onun yanına gelip;
"Ey Ca'fer! Sen, Resûlullahın torunusun. Bana nasîhat et de kalbim huzûr bulsun" dedi.

Hazret-i Ca'fer;
"Sen zâhid birisin, benim nasîhatıma ihtiyâcın var mı?" dediğinde;
"Evet var. Çünkü sen evlâd-ı Resûl'sün. Bunun için bütün Mekke halkından üstünsün ve her Müslüman senin nasîhatına muhtaçtır" dedi.

Bunun üzerine;
"Ey Dâvûd, bu iş soy işi değildir. Orada yalnız hâlis amellerden insana fayda vardır. Ceddim Resûl-i ekrem, mahşerde bana; (Ey oğlum! Niçin bana tam uymadın?) buyurursa, ben ne yaparım?" buyurdu.

Hazret-i Dâvûd bunu duyunca ağladı ve kendi kendine;
"Yâ Rabbî, o Ca'fer-i Sâdık ki, Resûl'ün torunu, ilim ve mârifette cihanda tektir. Sözleri, yaşayışı senettir. Buna rağmen o böyle korkarsa, yarın mahşer günü Dâvûd'un hâli nice olur?" diyordu yaşlı gözlerle.

ÖRNEK ALIN

Bir gün de sohbetinde;
"Allah adamlarını çok sevin ve onların hayat tarzını kendinize örnek alın. Allah dostlarını sevmek, insanın ihlâsını arttırır" buyurdu.

Dinleyenler;
"Efendim, bu dünyada kim kimi seviyorsa, âhirette de onunla berâber olacakmış, öyle mi?" diye sordular.

Cevâbında;
"Evet öyledir" buyurdu. "Nitekim Peygamber Efendimiz aleyhisselâm; "Kişi, sevdiği ile berâberdir" buyuruyor.