Menkîbeler
Abdüllatif Uyan / abdullatif.uyan@tg.com.tr

Sen şimdi “Lâ havle…” oku!
25.10.2015

Bir gün de müftülükte bir hâdise olmuştu. Benimle ilgili olmalı ki üzülmüştüm.
Nihâyet akşam oldu.
Birlikte vapura bindik.
Ekserî vapurun altına iner, orada otururduk.
O, öyle isterdi.
O günkü hâdiseden dolayı moralim bozuktu.
Üzüntüm devam ediyordu.
Suratım da asıkmış gâliba.
Bir ara bana bakıp;
“Abdüllatîf! Sen şimdi on defâ ‘Lâ havle velâ kuvvete illâ billâhil aliyyil azîm’ de, ferahlarsın” buyurdu.
“Peki” dedim.
Ve okudum.
Onun emriyle okuduğum için midir bilmiyorum, moralim düzeldi.
Ferahladım.
● ● ●
Bir gün kendisine;
“Efendim, insanlar neden ölmek istemez?” diye sordum.
Cevâbında;
“Çünkü o insanlar dünyâlarını mâmur, âhiretlerini harâb ettiler. İnsan, mâmur yerden harap bir yere gitmek ister mi?” dedi.
● ● ●
Bir gün de bir evde oturuyorduk.
Ahmet Mekkî Efendi de vardı.
Bir genç nasîhat istedi.
Ona sevgiyle bakıp;
“Evlâdım! Dost düşman, herkesi güler yüz ve tatlı dille karşıla. Hiç kimseyle münâkaşa etme, herkesin özrünü kabûl et. Kabâhatlerini affedip zararlarına karşılık yapma” buyurdu.

www.gonulsultanlari.com