Alaüddin-i Sabir hazretleri zamanında Hindistan'da Ganj nehri'nin üzerine bir kanal yapılması düşünülmüştü.

İstişarelerden sonra karar verildi.
Ve başladı hazırlıklar.

Fakat plana göre, bu zatın dergâhından geçiyordu kanal.
Bunun için de, yıkılması gerekiyordu dergâhın.
Müslümanlar hiç razı olmadılar.
Ama bu karara da mani olamadılar.

Bir ingiliz mühendise verilmişti inşaat.
Ve çalışma başladı.
Çadırını, dergâhın yakınına kurdu mühendis.
Dergâhın yıkımına bir gün kalmış ve o gece yatağına yatmıştı ki, çok feci bir vaziyette uyandı sabahleyin.

Zira çadırın orta direğinde, baş aşağı ve bağlı vaziyette bulmuştu kendisini.
Halbuki hiç giren de olmamıştı çadırına.

Yardımcıları gelip, çözdüler adamın bağlarını.
Ve tahmin ettiler bu işin sebebini.

Kendisine;
- Bu dergâhın sahibi Evliya bir zat olup, Allah katında çok itibarı vardır. Dergâhı yıkmaktan vazgeçin ki, bu, o Veli'den size bir ikazdır, dediler.

O da kabul edip, düzeltti planını.
Yıkmadı dergâhı.

Evet, bu büyük zatlara kim zarar vermek istemişse, muhakkak kendisi zarar görmüş ve pişman olmuştur yaptığına.

BİR ŞEY MUHAKKAK İSE…

Bu zat, bir gün sevdiği bir talebesine;
- Evladım, bir şey muhakkak ise, onu oldu bil, buyurdu.

Delikanlı sordu:
- Muhakkak olan nedir ki hocam?
- Ölümdür. Ölümden kurtuluş yok. Ama muhakkak olan bir şey daha var.

Genç merak etti:
- O nedir efendim?
- Pişmanlık. Herkes pişman olacak ahirette.