Behaeddin Zekeriyya "rahime-hullahü teâlâ", kerametler sahibi bir Veli zattır.
Kalbi, dine hizmet aÅŸkıyle çarpıyor, faydalı bir ÅŸeyler yapmak için fırsat kolluyordu.
Çok zengindi.
Ama bütün varını Ä°slâma hizmet yolunda dağıttı.
Çünkü mal ve para sevgisinin zerresi yoktu kalbinde.
Bütün servetini hayır için sarfederdi.

Bir gün, bir talebesine;
- Şu odada beşbin dinar olacak, onları bana getir! buyurdu.

Talebe girdi odaya.
Ancak hiç para göremedi.

Geri geldi ve;
- Orada akçe göremedim, diye arzetti.

Büyük Veli, Elhamdülillah deyip,
devam etti dersine.

Az sonra aynı talebe gelip;
- Özür dilerim efendim, az önce görmemiÅŸim, deyip, beÅŸbin dinarı uzattı hocasına.

Mübarek zat dinarları alıp,
Elhamdülillah dedi yine.
Ve devam etti dersine.

Ancak talebe merak etmiÅŸti.
- Efendim, afedersiniz, önce de ÅŸükrettiniz, ÅŸimdi de. Hikmeti nedir? diye sordu.

Cevabında;
- Niçin ÅŸükretmeyeyim. Rabbimiz bize iman gibi bir nimet vermiÅŸ. O varken dünyalığın ne kıymeti var. Paranın varlığıyla yokluÄŸu, derviÅŸlerin gözünde eÅŸittir. Ellerinden çıkınca üzülmez, ele geçirince de sevinmezler, buyurdu.

Ve daha izah etti:
- Ben de birincide kalbime baktım. Gördüm ki üzüntü yok, ÅŸükrettim. Ä°kinci seferde de kalbime baktım yine. Gördüm ki sevinç yok, yine ÅŸükrettim, o kadar.

Sonra ona sevgiyle bakıp buyurdu ki;
- Bir kul Allahü tealayı çok seviyorsa, ona göre dünyalığın olmasıyla olmaması hiç farketmez, anladın mı oÄŸlum?

- Evet hocam, çok iyi anladım.