Behaeddin Zekeriyya "rahime-hullahü teâlâ", kerametler sahibi bir Veli zattır.
Kalbi, dine hizmet aşkıyle çarpıyor, faydalı bir şeyler yapmak için fırsat kolluyordu.
Çok zengindi.
Ama bütün varını İslâma hizmet yolunda dağıttı.
Çünkü mal ve para sevgisinin zerresi yoktu kalbinde.
Bütün servetini hayır için sarfederdi.

Bir gün, bir talebesine;
- Şu odada beşbin dinar olacak, onları bana getir! buyurdu.

Talebe girdi odaya.
Ancak hiç para göremedi.

Geri geldi ve;
- Orada akçe göremedim, diye arzetti.

Büyük Veli, Elhamdülillah deyip,
devam etti dersine.

Az sonra aynı talebe gelip;
- Özür dilerim efendim, az önce görmemişim, deyip, beşbin dinarı uzattı hocasına.

Mübarek zat dinarları alıp,
Elhamdülillah dedi yine.
Ve devam etti dersine.

Ancak talebe merak etmişti.
- Efendim, afedersiniz, önce de şükrettiniz, şimdi de. Hikmeti nedir? diye sordu.

Cevabında;
- Niçin şükretmeyeyim. Rabbimiz bize iman gibi bir nimet vermiş. O varken dünyalığın ne kıymeti var. Paranın varlığıyla yokluğu, dervişlerin gözünde eşittir. Ellerinden çıkınca üzülmez, ele geçirince de sevinmezler, buyurdu.

Ve daha izah etti:
- Ben de birincide kalbime baktım. Gördüm ki üzüntü yok, şükrettim. İkinci seferde de kalbime baktım yine. Gördüm ki sevinç yok, yine şükrettim, o kadar.

Sonra ona sevgiyle bakıp buyurdu ki;
- Bir kul Allahü tealayı çok seviyorsa, ona göre dünyalığın olmasıyla olmaması hiç farketmez, anladın mı oğlum?

- Evet hocam, çok iyi anladım.