Abdullah-ı Dehlevi hazretleri zamanında bir ara kıtlık olmuştu Delhi'de.
Ä°nsanların sıkıntı çekmesine bu büyük Veli de üzülüyordu.
Zira çok merhametliydi Allah'ın kullarına karşı.

Bir gün mescidin avlusuna çıkıp,
kızgın güneÅŸ altında oturdu biraz.

Sonra da ellerini kaldırıp;
- Yâ ilahi! Bu aciz kul, yaÄŸmur yağıncaya kadar buradan gitmemeye karar verdim, dedi.

Az sonra kuvvetli bir yağmur başladı.
Nehirler gibi su boÅŸaldı gökten.
Zira onlar, Allah'ın çok nazlı kullarıdır.

Onların hürmetine, yaÄŸdırır yaÄŸmur, kar.
Onların hatırına kalblere feyiz akar.
Resulullahtan gelen feyiz ve nurlar, onların kalblerinden herkese vasıl olur.

SAADETE KAVUÅžMAK Ä°ÇÄ°N

Bu zat bir sohbetinde;
- KardeÅŸlerim, ebedi saadete kavuÅŸabilmek için, üç ÅŸey yapmak lazımdır, buyurdu. Birincisi, dinini öÄŸrenmektir. Çünkü bilmeden Müslümanlık olmaz. Büyüklerimiz; "Dinini bilmeyenin dini yoktur" buyurmuÅŸlardır.

Sordular:
- Ä°kincisi nedir efendim?

- Ä°kincisi ameldir. Yani öÄŸrendiÄŸini, nefse zor gelse de yapmak, yerine getirmektir. Amel yapılmayan bilgi, insana vebaldir. Ahirette azab görmesine sebep olur.

Ve ilave etti:
- Üçüncüsü de, her iÅŸi Allah rızası için, yani Allah emrettiÄŸi için yapmaktır.

CÄ°HAT NASIL OLUR?

Bir gün de sohbetinde;
- Dinde cihad, sıkıntılı bir iÅŸtir. Onun için sabır ÅŸarttır. Sabreden kazanır, öfkelenen kaybeder, buyurdu.

Ve ekledi:
- Müslüman, kötülük edene de iyilik yapar. Hakiki mümin, kimseye kötülük yapamaz. Kim böyle davranırsa, huzurlu olur.