Mevlana Halid-i BaÄŸdadi hazretleri, talebesiyle birlikte BaÄŸdat'tan Åžam ÅŸehrine hicret ediyorlardı ki, yolda karşılarına bir soyguncu gurubu çıktı aniden.

Haydutlardan biri anlatıyor:
Tam hücum edecektik ki, kafileden beyaz kaftanlı biri, beyaz at üzerinde ileri çıktı.
Ve heybetle dikildi karşımıza.

Biz, o bir kiÅŸiden korktuk.
Zira o kiÅŸi, yavaÅŸ yavaÅŸ büyüyüp sonunda büyük bir daÄŸ kadar oldu önümüzde.
Hiç böyle ÅŸey görmemiÅŸtik ömrümüzde.

Korkumuzdan atların üzerinden yerlere yuvarlandık.
"Bu iÅŸte bir iÅŸ var" dedik içimizden.
Hata ettiÄŸimizi çok iyi anladık.

Sonra o kiÅŸinin yerinde Halid-i BaÄŸdadi hazretlerini gördük.
Meğer o heybetli kişi, bu zatmış.
Hürmetle yaklaşıp hep birlikte eman diledik kendisinden.

- Bizi affedin efendim, diye yalvardık.
Affedince bıraktık soygunculuğu.
Talebesi olmakla ÅŸereflendik.

ALLAH BÄ°R KULU SEVERSE…

Bir gün bazı sevdikleri;
- Efendim, Allahü teâlânın bir kulunu sevdiÄŸinin alameti nedir? diye sordular bu zata.

Cevabında;
- O kimse hep hayırlı iÅŸlerle meÅŸgul olur. Ä°nsanlar fayda görürler kendisinden, buyurdu.

- SevmediÄŸinin alameti nedir hocam?
- O da malayani ile vakit geçirir. Yani ne dine, ne de dünyaya faydası olmayan boÅŸ iÅŸlerle uÄŸraşır.

Daha açık söyleyeyim mi?
- Buyurun efendim.

- Allahü teâlânın bir kimseyi sevdiÄŸine alamet, o kimsenin iyi iÅŸler yapması, sevmediÄŸine alamet ise kötü iÅŸlerle uÄŸraÅŸmasıdır.