Mevlana Halid-i BaÄŸdadi hazretleri, bir gün talebeleriyle sohbet ederken bir ara sohbeti kesip;
- Yanımıza bir zulmet geliyor, buyurdu.

Az sonra bir rafızi âlimi girdi dergâha.
Yanında da âlim diye on adi kimse getirmiÅŸti.
Bu zatı imtihan edeceklerdi güya.
Ancak onlar huzura girince hiç iltifat etmedi mübarek zat.

Yüzlerine bakmadı.
Oturun! bile demedi.
Onlar, bu zatın heybetinden korkup, bir müddet ayakta dikilip beklediler.
Ne oturabiliyorlar, ne de çıkıp gidiyorlardı.

Yarım saat sonra;
- Åžimdi oturun! diye iÅŸaret etti onlara.

Ve sohbetini bitirip, yüzlerine bakmadan çıkıp gitti.
Onlar, bir müddet daha titreyip, sonra kendilerine geldiler.

Kendi aralarında konuşup;
- Bu âlimde bir manevi hâl var ki, Onu anlamak bizim kârımız deÄŸil, demek zorunda kaldılar.
Ve talebesi oldular bu büyük Veli'nin.

EN MÜHÄ°M Ä°Åž

Bir gün bu zata;
- Bir mümin için en mühim iÅŸ nedir efendim? diye sordular.
- Müminin en mühim iÅŸi, imanını kurtarmaktır, buyurdu.

- İman nasıl gider efendim?
- Dinin emirlerine ehemmiyet vermemekle.

- Ya günah iÅŸlemek efendim?
- Günah iÅŸlemekle iman gitmez. Ancak günahı hafife alarak, ehemmiyet vermeyerek iÅŸlenirse, o zaman iman gidebilir.

- Bunun ölçüsü nedir efendim?
- Günah için üzülmek veya üzülmemektir. Yani bir günahı iÅŸledikten sonra kalben üzülüyor, piÅŸmanlık duyuyorsa, imanı gitmez bu kimsenin.