Ä°brahim Havvas hazretleri, bir gün, tepsi içinde nar görmüÅŸtü bir dükkanda.
Sorup, ekÅŸi olduÄŸunu öÄŸrendi onların.
Ama Onun canı tatlı nar istiyordu.

"Sabredeyim. Tatlısını bulursam, o zaman yerim" dedi kendi kendine.
Bu tatlı nar düÅŸüncesiyle ilerlerken, çok hasta birisini gördü yol kenarında.
Çok zayıf ve halsizdi.
Eli ayağı da yoktu üstelik.

Onu böyle görünce çok üzüldü.
Yaralıydı vücudunun çok yeri de.

Yaraların üzerine arılar üÅŸüÅŸmüÅŸtü.
"Bu kiÅŸi Evliyadır" diye düÅŸündü.

Ve yanına gidip;
- Sen bu dertten ÅŸifa bulmak istemez misin? diye sordu.
- İstemem, dedi adamcağız.

- Peki istemeyiÅŸinin hikmeti nedir?
- Bu dertten kurtulmak, nefsimin arzusudur. Bunu ise, Rabbim istiyor, iÅŸte hikmet bu, dedi.

Ve ilave etti:
- Benim hasta olmamı istemeseydi, ben de böyle olmazdım. Hak teâlâ bir dert verirse, kula düÅŸen, buna razı olmaktır.

- Yaralarına arılar üÅŸüÅŸmüÅŸ. Kovayım mı onları?
- Hayır, kovma. Bırak dursunlar.

- Neden efendim?
- Senin de kalbine "tatlı nar" düÅŸüncesi üÅŸüÅŸmüÅŸ. Sen benim arıları bırak da, kendi kalbindeki "tatlı nar" fikrini kovmaya bak.

MÜMÄ°N NEDEN GÜZELDÄ°R?

Bu zat, bir gün cemaatine;
- Müminin güzelliÄŸi ne ile ölçülür, biliyor musunuz? diye sordu.

- Bilmiyoruz efendim, dediler.
- Müminin güzelliÄŸi, ne namaz kılmasıyla, ne de orucuyla belli olmaz, buyurdu.

- Ya neyle belli olur hocam?
- Kalb kırmamasıyla belli olur.