Ebu Muhammed Basri "rahime-hullahü teâlâ", zengindi, ama dünya sevgisi'ni çıkarmıştı kalbinden.
İnsanlar, akın akın sohbetine koşar, O da o Müslümanların kalblerine ilim, hikmet saçardı.

Bir seveni anlatıyor:
Ebu Muhammed ismini işitince, ziyaret etmek istedim.
Ve aynı gün çıktım yola.

O yere yaklaşınca, pek çok hayvan sürüleriyle karşılaştım.
Ayrıca hurmalıklar, tarlalar, bağlar ve bahçeler.

İlk rastladığım adama;
- Bu hayvanlar ve bu bağlar kimindir? diye sordum.

Cevabında;
- Hepsi de Ebu Muhammed hazretlerinindir, dedi.

Çok şaşırdım.
"Bu nasıl Veli ki, dünyalığı çok" diye düşündüm içimden.
Bildiğime göre, Allah adamlarının malı mülkü olmamalıydı.

"Öyle ise bu kişi Velî değil" dedim kendi kendime.
Hem bunları düşünüyor, hem de ilerliyordum yollarda.
Bir taraftan da; "Bu kadar yolları boşa geldim" diyordum.

Nihayet ulaştım bu zatın hanegahına.
Henüz kapısını çalmamıştım ki, bir hizmetçi gülümseyerek açtı kapıyı.

Ve iltifatlarla aldı beni içeri.
Ebu Muhammed hazretlerinin huzuruna çıkınca, elimde olmayarak, meyl etti kalbim ona.

Bana, ismimle hitab edip;
- Yâ Ömer! Yol boyunca gördüğün o mal ve mülkler bize ait ise de, sevgileri yoktur kalbimizde. Çünkü kalb, Allah içindir, buyurdu.

Ve ekledi:
- Bir kalbte az bir dünya sevgisi olsa, o kimseye Hak teâlâ'yı tanımak nasib olmaz.