Abdullah bin Mübarek hazretleri, bir gün şunu anlattı sevdiklerine:
Bir ateşperest ile birlikte bir yerde çalışıyorduk.

Namaz vakti gelince;
- Ben namaza duracağım. Bana bir zarar yapar mısın? diye sordum.

Cevaben;
- Hayır, söz veriyorum ki sana bir zarar yapmayacağım, müsterih ol, dedi.

O böyle söyleyince, namaza durdum.
Gerçekten de ahdinde durdu ve bir fenalık yapmadı bana.
Sonra, onun ibâdet vakti geldi.
O da, benden teminat istedi.

Ben de ona;
- İbâdetini rahat rahat yapabilirsin. Benden sana zarar gelmez, dedim.

Fakat o, ateş yakıp da karşısında secdeye varınca dayanamadım.
Din gayretim galebe çaldı.
Tam üzerine hücum edecektim ki, o esnada bir ses duydum gaibten.

- Söz vermiştin, ahdine vefa eyle! diyordu.

Hemen geri çekildim.
Ama o farkına varmış bu işin.

Secdeden kalkınca;
- Sen bana hücum edecektin ki, birden geri çekildin, dedi. Niçin öyle yaptın?

Cevaben;
- Rabbim beni îkaz etti, dedim.
- Nasıl îkaz etti?

- Söz vermiştin, ahdine vefa eyle! diye îkaz etti beni.
O bunu işitince, Şehâdet'i okuyup Müslüman oldu.

Sebebini sorunca;
- Senin ilahının hak olduğunu anladım, dedi.

Sordum:
- Nasıl anladın?
- Çünkü senin ilahın, düşmanı için dostunu azarladı. Onun hak mabud olduğunu bundan anladım.