Davud-i Tai "rahime-hullahü teâlâ", Allah adamlarındandır.
İmâm-ı âzam hazretlerinin dersine devam edip, kalbi ilâhî nurlarla doldu.

Halîfe Harun Reşid, bir gün bu zâta gelip;
- Bana nasihat eder misin, diye rica etti.

Cevaben;
- Ey Harun, günahtan çok sakın. Zira ölünce hesaba çekileceksin. Milletine de zulmetme, onlara acı. Yoksa mahşer gününde hepsi senden dâvâcı olurlar, buyurdu.

Harun Reşid göz yaşları içinde dinledi.
Ve bir kese altın verdi kendisine.

Ama O almayıp;
- Param, ölünceye kadar bana yeter, buyurdu.

Zira O, evini yeni satmış, o helâl para için de; "Yâ Rabbî, bu para ne zaman biterse, ömrüm de bitsin" diye duâ etmişti.

Ve o paranın, kaç gün idare edeceğini de bildirmişti Harun Reşide.
Halîfe, defterini çıkarıp not etti bu tarihi.
Aradan bir müddet geçti.

Bir gün, bazı kimselere;
- Davud-i Tai hazretleri bugün vefat etmiştir, dedi.

Onlar şaşırıp;
- Nerden biliyorsunuz? dediler.

- Parası tam bugün bitti, dedi.
Gerçekten de o gün ölüm haberi geldi.

ÖLÜME ÇÂRE YOK

Bu zât, bir sohbetinde;
- Kardeşlerim, ölüme çâre yok. Mümin olsun, kâfir olsun herkes bir gün ölecek, buyurdu.

Sordular:
- Ölüm acısını herkes duyacak mı efendim?
- Kâfirler, çok şiddetli hissedecekler.

- Ya müminler efendim?
- Onlar, öldüğünü anlamayacak bile. Bir bakacak ki ölmüş. "Aaa, ben ölmüşüm" diyecek, o kadar.