Davud-i Tai "rahime-hullahü teâlâ", Allah adamlarındandır.
Ä°mâm-ı âzam hazretlerinin dersine devam edip, kalbi ilâhî nurlarla doldu.

Halîfe Harun ReÅŸid, bir gün bu zâta gelip;
- Bana nasihat eder misin, diye rica etti.

Cevaben;
- Ey Harun, günahtan çok sakın. Zira ölünce hesaba çekileceksin. Milletine de zulmetme, onlara acı. Yoksa mahÅŸer gününde hepsi senden dâvâcı olurlar, buyurdu.

Harun ReÅŸid göz yaÅŸları içinde dinledi.
Ve bir kese altın verdi kendisine.

Ama O almayıp;
- Param, ölünceye kadar bana yeter, buyurdu.

Zira O, evini yeni satmış, o helâl para için de; "Yâ Rabbî, bu para ne zaman biterse, ömrüm de bitsin" diye duâ etmiÅŸti.

Ve o paranın, kaç gün idare edeceÄŸini de bildirmiÅŸti Harun ReÅŸide.
Halîfe, defterini çıkarıp not etti bu tarihi.
Aradan bir müddet geçti.

Bir gün, bazı kimselere;
- Davud-i Tai hazretleri bugün vefat etmiÅŸtir, dedi.

Onlar şaşırıp;
- Nerden biliyorsunuz? dediler.

- Parası tam bugün bitti, dedi.
Gerçekten de o gün ölüm haberi geldi.

ÖLÜME ÇÂRE YOK

Bu zât, bir sohbetinde;
- KardeÅŸlerim, ölüme çâre yok. Mümin olsun, kâfir olsun herkes bir gün ölecek, buyurdu.

Sordular:
- Ölüm acısını herkes duyacak mı efendim?
- Kâfirler, çok ÅŸiddetli hissedecekler.

- Ya müminler efendim?
- Onlar, öldüÄŸünü anlamayacak bile. Bir bakacak ki ölmüÅŸ. "Aaa, ben ölmüÅŸüm" diyecek, o kadar.