Davud-i Tai hazretlerinin vefatından bir gün önce, bir sevdiÄŸi yanına gidip gördü ki, başını kerpiçden yastığına koymuÅŸ, uyuyor.
Başında bekledi.

Uyanınca;
- Dışarıda, çok güzel hava var. Ä°stersen seni dışarı çıkarayım, dedi.

Büyük Velî cevaben;
- Ömrümde hiç nefsime uymadım. Ölürsem, beni ÅŸu duvarın ardına gömün, buyurdu.

Ve ekledi:
- Yerim belli olmasın. SaÄŸlığımda uzlette yaÅŸadım. Kabirde de öyle yatayım.

O gün sabaha kadar namaz kıldı.
Göz yaÅŸlarıyla duâ ve niyazda bulundu.

En son secdeye vardı ve fecir sökene kadar başını kaldırmadı secdeden.
Annesi merak etti.
Yaklaşıp baktığında, vefat etmiÅŸ olduÄŸunu gördü.

O anda bir ses duyuldu gaibten:
- Bu gün, Davud-i Tai Rabbine ve Cennet nîmetlerine kavuÅŸtu. Cennet hurileri Onun için süslendiler. Ne mutlu Davud'a ki, muradına erdi! diyordu.

HERKESE Ä°YÄ°LÄ°K EDÄ°N

Bu zât bir gün bazı sevdiklerine;
- KardeÅŸlerim, Allah'ın kullarına, O'nun rızâsı için iyilik yapın, buyurdu.

- Herkese mi efendim? dediler.
- Evet, kim olursa olsun.

- Ama iyilik yaptığımız kimselerden bazan kötülük görüyoruz efendim.
- Olsun. Siz yine iyilik yapın.

- Yine kötülük yaparsa efendim?
- Siz yine iyiliÄŸe devam edin.

- Hikmeti ne hocam?
- Çünkü siz Allah için iyilik yapıyorsunuz, o insan için deÄŸil ki. O iyiliÄŸinizin mükâfatını Allahü teâlâ size verecektir. Hiç ÅŸüpheniz olmasın.