Maruf-i Kerhi "rahime-hullahü teâlâ" devrinde bir çocuk bir iÅŸi için evinden çıkmış, fakat geri dönmemiÅŸti bir daha.
Babası yoktu.

Annesi gözyaşıyla aÄŸlıyor, bir an önce oÄŸluna kavuÅŸturması için duâ ediyor, Rabbine yalvarıyordu.
Nihâyet Maruf hazretlerini hatırladı.

Doğruca kapısına gidip;
- Efendim, duâ edin de oÄŸlum evine dönsün, diye yalvardı.
Mübarek zât, acıdı kadıncağıza.

Elerini kaldırıp;
- Ä°lâhî! Yer senin, gökler senin, ikisi arasındakiler de senindir. Bu kadının oÄŸlu nerdeyse, evine döndür de, bu hasret bitsin, diye yalvardı.

Kadın ayrılıp evine döndüÄŸünde, gördü ki oÄŸlu gelmiÅŸ, kapıda annesini bekliyor.
Kuvvetle sarıldı oğluna.

Sonra da;
- Nerelerdeydin oÄŸlum? dedi. Meraktan öldüm. Nasıl geldin?

Åžöyle anlattı:
- Beni bazı kimseler kaçırdı anneciÄŸim. At üstünden günlerce yol alıp, çok uzaklarda bir yere götürdüler ve hapsettiler daracık bir yere. Az önce bir el beni alıp buraya koydu. Kendisini görmedim.

Annesinin gözleri parladı.
- O el, Maruf hazretlerinin eliydi evlâdım, deyip Rabbine ÅŸükretti.

Ä°KÄ° ÅžEYE DÄ°KKAT EDÄ°N!

Bir gün de nasihat istediler bu zattan.
- Ä°ki ÅŸeye dikkat edin, buyurdu.
- Onlar nedir efendim? dediler.

Buyurdu ki:
- Birincisi, ihlâslı olmaya bakın. Çünkü ihlâslı olan, her iÅŸinde muvaffak olur.

- Öbürü efendim?
- Ä°kincisi, yapacağınız iÅŸi hemen yapın. Bırakmayın sonraya. Hadîs-i ÅŸerîfte mealen; "Sonra yaparım diyenler helak oldu, ziyan etti" buyuruluyor.