Maruf-i Kerhi "rahime-hullahü teâlâ" devrinde bir çocuk bir işi için evinden çıkmış, fakat geri dönmemişti bir daha.
Babası yoktu.

Annesi gözyaşıyla ağlıyor, bir an önce oğluna kavuşturması için duâ ediyor, Rabbine yalvarıyordu.
Nihâyet Maruf hazretlerini hatırladı.

Doğruca kapısına gidip;
- Efendim, duâ edin de oğlum evine dönsün, diye yalvardı.
Mübarek zât, acıdı kadıncağıza.

Elerini kaldırıp;
- İlâhî! Yer senin, gökler senin, ikisi arasındakiler de senindir. Bu kadının oğlu nerdeyse, evine döndür de, bu hasret bitsin, diye yalvardı.

Kadın ayrılıp evine döndüğünde, gördü ki oğlu gelmiş, kapıda annesini bekliyor.
Kuvvetle sarıldı oğluna.

Sonra da;
- Nerelerdeydin oğlum? dedi. Meraktan öldüm. Nasıl geldin?

Şöyle anlattı:
- Beni bazı kimseler kaçırdı anneciğim. At üstünden günlerce yol alıp, çok uzaklarda bir yere götürdüler ve hapsettiler daracık bir yere. Az önce bir el beni alıp buraya koydu. Kendisini görmedim.

Annesinin gözleri parladı.
- O el, Maruf hazretlerinin eliydi evlâdım, deyip Rabbine şükretti.

İKİ ŞEYE DİKKAT EDİN!

Bir gün de nasihat istediler bu zattan.
- İki şeye dikkat edin, buyurdu.
- Onlar nedir efendim? dediler.

Buyurdu ki:
- Birincisi, ihlâslı olmaya bakın. Çünkü ihlâslı olan, her işinde muvaffak olur.

- Öbürü efendim?
- İkincisi, yapacağınız işi hemen yapın. Bırakmayın sonraya. Hadîs-i şerîfte mealen; "Sonra yaparım diyenler helak oldu, ziyan etti" buyuruluyor.