Maruf-i Kerhi hazretleri, bir gün, genç birine;
- Öldükten sonra unutulmamayı istiyorsan, günah işleme. Zira insan günah işlememekle yükselir, buyurdu.

Sözlerine devamla;
- Kim, mümin kardeşinin bir ayıbını örterse, Allahü teâlâ da mahşerde onun günahlarını örter, ehl-i mahşere göstermez, buyurdu.

Mübarek kabri, duâların kabul olduğu yerdi. İnsanlar, duâ için o kabre giderlerdi.

Kendi de, talebesi Sırri-yi'ye;
- Duâ ederken beni vesile eyle, buyurmuştur.

Bu zâtın dayısı, o şehrin kadısıydı.
Bu, bir gün yeğenini gördü kenar bir semtte.

Merak edip dikkatle baktı.
Gördü ki, orada bir köpeğe ekmek yediriyor. Hatta kendi yediği ekmekten eliyle bölüp bölüp yediriyordu hayvancağıza.

Sevgiyle yaklaşıp;
- Böyle ne yapıyorsun? diye sordu.
- Ekmek yiyorum dayıcığım.

- Ama köpeğe de yediriyorsun.
- Evet, birlikte yiyoruz.

Dayısı sinirlendi:
- Köpekle birlikte yemekten utanmıyor musun?
- Bilakis, Rabbimden utandığım için bu zavallıya da yediriyorum.

Dayısı bir şey anlamamıştı.
O esnada havada bir kuş peydah oldu.
Hazret-i Maruf ona seslenince, kuş gelip elinin üstüne kondu.
Sonra, utanır gibi, iki kanadıyla örtmeye çalıştı yüzünü onlardan.

Hazret-i Maruf dayısına dönüp;
- Bir kul Allah'tan hayâ ederse, Ondan hayvanlar bile utanır, hayâ eder, buyurdu.

Dayısı bunu görüp, daha da şaştı.
O da yeğeninden utanıp, oradan uzaklaştı.