Süfyan-ı Sevri hazretleri, bir arkadaşıyla Mekke'ye gidiyor, yol boyunca göz yaşıyla ağlıyordu devamlı.
Beytullah'a varınca bir genci gördüler ki, sararmış, solmuştu.

Onlar bakarken, genç adam aşk-ı ilâhî ile "Allaaah!" diye bağırdı ve yere düştü birden.
Hemen yanına koştularsa da, yetişemediler.
Vefat etmişti.

Meğer "Allah korkusu" o kadar çokmuş ki gençte, etrafa "yanık ciğer kokusu" yayıldı hemen.
Bu hâl, çok tesir etti Süfyan-ı Servi hazretlerine.

Cesedinin başında;
- Ey Allah korkusundan vefat eden kul! Bu güne kadar on defa hac yaptım. bunların sevabını sana verdim. Sen de, şu hâlinin sevabını bana ver! diye seslendi.

DÎNİN İKİ TEMELİ

Bu zât, bir gün cemaatine;
- İslâmiyet, iki temel üzerine kurulmuştur! buyurdu.

Sordular:
- Onlar nedir efendim?

Buyurdu ki:
- Birincisi öğrenmek, ikincisi öğretmektir. İslâmiyeti bilmemekse felakettir.

Şaşırdılar:
- Felaket mi efendim, neden?
- Çünkü cahillik özür değildir. Âhirette; "Öğrenemedim, bilmiyordum" gibi sözler geçersiz olacaktır.

Ve ilave etti:
- Bilmeden günah işleyen, iki kat günaha girer. Birincisi, "o fiili işlemesi", ikincisi ise, "o fiilin günah olduğunu öğrenmemesidir".

Şöyle bitirdi:
- Lüzumu kadar din bilgileri öğrenmek her Müslümana farzdır ve imkân dahilindedir.