Süfyan-ı Sevri hazretlerinin ölüm hastalığında, çok karnı ağrıyordu.
Bu sebeple, sık sık abdesti bozuluyordu.
Ama her defasında tekrar abdest alır, en ufak bir gevşeklik göstermezdi bu hususta.

"Abdestliyken ölmeyi" çok ister, bunun için bir dakika bile abdestsiz bulunmazdı.
Bu yüzden, altmış defa abdest almıştı bir gece.
Ve nihâyet vefatı yaklaştı.

Yakınlarına;
- Vakit tamam, beni yere indirin! buyurdu.

Derhal yere indirdiler.
Bu durumu, dostlarına söylemek için dışarı çıktıklarında, yüzlerce sevdiğinin kapıda toplanmış olduğunu gördüler.

İnsanlar içeri giriyorlardı ki, hazret-i Süfyan, "Allaah!" dedi ve rûhunu teslim etti.
O anda bir ses işitildi.

Gaibten gelen bu ses;
- Takvâ sahibi Süfyan, Rabbine vasıl oldu! diyordu.

BU GECE ÇOK SEVİNÇLİYİZ

Bir kandil gecesinde;
- Bu gece çok sevinçliyiz, buyurdu yakınlarına.

- Neden efendim? dediler.
- Çünkü böyle mübarek geceler, "umumi af günleri" gibidir, buyurdu.

Ve açıkladı:
- Hani hükümetler, suçlular için zaman zaman af çıkarırlar ya,
- Evet efendim.

- İşte Allahü teâlâ da kullarının birikmiş günahlarını bağışlamak için "umumi af" îlân ediyor bu gecelerde. Fakat inanmak şartıyla. Yeter ki, o geceye, o gece olarak inanalım ve o geceden ümitli olalım.

- İnanılmazsa efendim?
- İnanmayan, bu affa kavuşamaz. Çünkü "İnkâr eden, mahrum kalır" sözü meşhurdur.