Bişr-i Hafi "rahime-hullahü teâlâ", gençlik senelerinde günah içinde yaşardı.
İçki içerdi mesela.

Bir gün yine içip sarhoş halde sallanarak giderken, yerde, çamurlar arasında bir kâğıt gördü birden.
Besmele-i şerîfe yazıyordu kâğıtta.

İçi sızlayarak eğilip aldı.
Çamurunu giderdi.
Tazim ile öpüp başına koydu.
Ve üzerine güzel kokular sürerek evinin duvarına astı o kağıdı.

O gece, tanıdığı salih bir kimseye, rüyasında;
- Git, Bişr'e haber ver ki, dün yaptığı bir işten dolayı Allahü teâlâ ondan memnun ve râzı oldu. O, Rabbinin ismimi yerden alıp nasıl temizlediyse, Allahü teâlâ da Onu günah işlerden temizler, denildi.

Ve uyandı uykudan.
Bişr'i iyi tanıyordu.
İçki içtiği meyhâneye koştu hemen.

Dışardan seslendi kendisine.
- Ey Bişr! Çık dışarı!

Bişr tanımıştı bu sesi.
Salih bir demirciydi bu.
Meyhâneden çıkıp, koştu yanına.

Demirci onu görünce;
- Ey Bişr, sana bir haberim var, dedi.

Bişr heyecanlandı:
- Kimden haber var?
- Allahü teâlâ'dan.

Bunu işitince ağlamaya başladı:
- Yoksa bana kızıyor mu? Güceniyor mu bana?

- Hayır hayır, iyi haberler var, deyip gördüğü rüyayı anlattı kendisine.
Bişr, sevinç içinde meyhâneye döndü.

Ve arkadaşlarına;
- Beni çağırdılar, gidiyorum. Artık beni bu meyhânede göremeyeceksiniz! diye seslendi.
Bütün günahlarına tövbe etti.

İlim öğrenmek için Bağdat'a gitti.
Ve büyük bir Velî olarak dönüp geldi.