Bişr-i Hafi "rahime-hullahü teâlâ" zamanında bir adam bu zâtın büyüklüğünü bilmiyordu.
Bir gün Cuma namazını kılıp camiden çıkınca gördü bu büyük Velî'yi.

Hızlı adımlarla bir yere gidiyordu.
O da takıldı peşine.

Kendi kendine; "Bu zât için Evliyâ diyorlar. Bakayım doğru mu?" diye düşünüyor, bir yanlışını bulmaya çalışıyordu.
Fırından ekmek aldı mübarek zât.
Bir kebapçıdan da kebap ve helva.

Adam bunları görünce; "Meğer nefsini ne de çok seviyormuş" diye düşündü.
Nihâyet bir köye vardılar.

Bişr-i Hafi hazretleri, bir camiye girip, oradaki yatalak bir hastaya yedirdi aldığı kebapla helvayı,
Sonra çıkıp gitti.

Bu defa bu adam girip sordu hastaya:
- O giden kimdi?
- Ona, Bişr-i Hafi derler. Cuma günleri ziyaretime gelir ve getirdiği yiyecekleri eliyle yedirir bana.

- Senin kimsen yok mu?
- Hayır, malesef.

- Peki burası Bağdat'a uzak mıdır?
- Bir günlük yoldur.

- Nasıl olur, biz yarım saatte geldik.
- Bişr-i Hafi hazretleri, Velî bir zattır. Bir günlük yolu az bir zamanda gider. Sen de Onu takib ettiğin için farkına varmamışsındır.

Adam anlamıştı hatâsını.
- Peki Bağdat'a nasıl dönerim?
- Bekle, bir hafta sonra O yine gelir. Birlikte dönersiniz.

Ertesi Cuma günü, Bişr-i Hafi hazretleri gelince özür diledi kendisinden.
Büyük Velî, teselli etti onu.
Ve birlikte yola çıktılar.

Onun yanında birkaç adım atınca, Bağdat'ta buldu kendisini.
Hem de tam evlerinin önünde.
Artık talebesi olmuştu bu zâtın.