Cüneyd-i BaÄŸdâdî hazretleri, talebesi içinden birini çok seviyordu.
DiÄŸerlerinden çok sonra dergâha gelmiÅŸ olsa da, hocasının gönlüne girmeyi baÅŸarmıştı o talebe.
Ancak diÄŸer talebeler onu çekemiyor, "Hocamız niçin onu daha çok seviyor?" diye merak ediyorlardı.

Cüneyd-i BaÄŸdâdî hazretlerine malum oldu bu hâl.
Bu bilmeceyi çözmek için, bir gün imtihan etti bütün talebesini.

Åžöyle ki;
Herbirinin eline bir kuÅŸ verip;
- Bunu, hiç kimsenin görmediÄŸi bir yerde kesip geliniz! buyurdu.

Talebeler;
- BaÅŸüstüne efendim, dediler.

Ve herbiri tenha bir yer bulup, orada kuşlarını kesip geldiler hemen.
Yalnızı biri hariç.
O çok sevdiÄŸi talebesi, kesmeden getirmiÅŸti kuÅŸunu.

Büyük Velî;
- Sen niçin kesmeden getirdin? diye sordu ona.

O yeni talebe;
- Kimsenin görmediÄŸi biryer bulamadım efendim, dedi edeble.

Öbür talebeler sevindiler bu cevaba.
"Hocamızın emri dinlemedi" şeklinde yorumladılar zira.

Hazret-i Cüneyd döndü o gence:
- Bir daha söyle oÄŸlum, niçin kesmeden getirdiÄŸini.

- Kimsenin görmediÄŸi bir yer bulamadım da onun için hocam.
- Neden bulamadın? Arkadaşların bulmuşlar.

Delikanlı;
- Allahü teâlânın görmediÄŸi hiçbir yer yoktur efendim. O, heryeri görüyor, dedi.
Talebeler o zaman anladılar yanıldıklarını.
Mahcup vaziyet önlerine baktılar.

Utançlarından terlediler hatta.
Ve o gün teslim ettiler hakikati.
Ve haset etmekten vazgeçtiler.