Cüneyd-i Bağdâdî hazretleri, talebesi içinden birini çok seviyordu.
Diğerlerinden çok sonra dergâha gelmiş olsa da, hocasının gönlüne girmeyi başarmıştı o talebe.
Ancak diğer talebeler onu çekemiyor, "Hocamız niçin onu daha çok seviyor?" diye merak ediyorlardı.

Cüneyd-i Bağdâdî hazretlerine malum oldu bu hâl.
Bu bilmeceyi çözmek için, bir gün imtihan etti bütün talebesini.

Şöyle ki;
Herbirinin eline bir kuş verip;
- Bunu, hiç kimsenin görmediği bir yerde kesip geliniz! buyurdu.

Talebeler;
- Başüstüne efendim, dediler.

Ve herbiri tenha bir yer bulup, orada kuşlarını kesip geldiler hemen.
Yalnızı biri hariç.
O çok sevdiği talebesi, kesmeden getirmişti kuşunu.

Büyük Velî;
- Sen niçin kesmeden getirdin? diye sordu ona.

O yeni talebe;
- Kimsenin görmediği biryer bulamadım efendim, dedi edeble.

Öbür talebeler sevindiler bu cevaba.
"Hocamızın emri dinlemedi" şeklinde yorumladılar zira.

Hazret-i Cüneyd döndü o gence:
- Bir daha söyle oğlum, niçin kesmeden getirdiğini.

- Kimsenin görmediği bir yer bulamadım da onun için hocam.
- Neden bulamadın? Arkadaşların bulmuşlar.

Delikanlı;
- Allahü teâlânın görmediği hiçbir yer yoktur efendim. O, heryeri görüyor, dedi.
Talebeler o zaman anladılar yanıldıklarını.
Mahcup vaziyet önlerine baktılar.

Utançlarından terlediler hatta.
Ve o gün teslim ettiler hakikati.
Ve haset etmekten vazgeçtiler.