Cüneyd-i Bağdâdî hazretlerinin vefatı iyice yaklaşmıştı ki, o hâlinde bile devamlı Kur'ân-ı kerîm okuyor, bir hatmi bitirip, diğerine başlıyordu.

Sevdikleri;
- Efendim, çok hastasınız, kendinizi bu kadar yormasanız, dediler.

Cevaben;
- Şu anda benden fazla sevaba muhtaç olan kim vardır? Zira sonsuz bir yolculuğa çıkıyorum. Ben okumayayım da, kim okusun? buyurdu

Vefatı daha da yaklaştı.
Endişeli ve üzgün görünüyordu.

Talebeleri;
- Efendim, bizler zât-ı âlinizin şefaatini düşünüp ümitleniyorduk. Ama sizin bu endişeli hâliniz yüreğimizi yakıyor, dediler.

Gözlerini açarak;
- Nasıl endişeli olmayayım. Yetmiş senedir bütün kazandıklarımı, karşımda bir kıl ile asılmış görüyorum, buyurdu.

Ve ekledi:
- Bir tüy, az bir rüzgar ile nasıl sallanırsa, amellerimin hâli de öyledir işte. Sanki bir rüzgar sallıyor amelimi. Ama bu, "kabul yeli" midir, yoksa "red yeli" mi? Bilmiyorum.

Şöyle bitirdi:
- Bir kul, akıbetinin ne olacağını bilmezse, onun korkmaktan başka ne işi olur?

NASIL DUÂ EDİLİR?

Bir gün de bu zâta gelerek;
- Efendim, Velîleri vesile ederek duâ edilir mi? diye sordular.

Cevabında;
- Edilir, ama bir şartla, buyurdu. Onları vesile ederek birşeylere kavuşursak, bunları o Evliyâdan değil, Allah'tan bileceğiz. Çünkü her iyiliği yaptıran, gönderen, yalnız O'dur.

- Ya Evliyâlar hocam?
- Onlar âciz kuldur. Birşey yaratamazlar. Lâkin Allahü teâlâ onları çok sevdiği için, onların hatırına istenilen şeyi verir.