O devirde, BaÄŸdat'ta bir kadın vardı ki, Abdülkâdir-i Geylânî hazretlerini çok seviyor, darda kaldığı zamanlarda Ondan imdat istiyordu.

Ancak ahlâksızın biri âşıktı bu kadına.
Onu, gizli gizli takib ediyor, nereye giderse peÅŸinden gidiyordu.

Bir gün uzun bir yola çıktı bu kadıncağız.
O adam da arkasında.
Kadın dağda giderken akşam oldu.
Gecelemek üzere girdi bir maÄŸaraya.
Ardından o adam da girdi.

Kadın geri dönüp adamı gördü ama kaçacak, saklanacak bir yer yoktu.
Çok zor durumda kalmıştı.
Gözlerini kapayıp; "YetiÅŸ ey Gavs-ül âzam!" diye yalvardı.
O anda, Gavs-ül âzam abdest alıyordu.

Kadının sesini iÅŸitince nalinini çıkarıp, o maÄŸaraya doÄŸru hiddetle savurdu.
O terbiyesiz adam tam kadını tutacaktı ki, nalin yukardan gelip ÅŸiddetle çarptı kafasına.
Hatta bir defa deÄŸil.
Tekrar tekrar vurdu.
Tâ ki ölene kadar.

Kadın, o nalini alıp Gavs-ül azama getirdi ve;
- Efendim, Rabbim beni o adamdan kurtardı, dedi.

BAÅžARILI OLMANIN SIRRI

Bir gün de;
- Muvaffak olmak neye baÄŸlıdır efendim? diye sordular bu zâta.

Cevabında;
- Mütevâzı olmaya baÄŸlıdır, buyurdu. Tevâzu göstereni Hak teâlâ yükseltir. O tevâzu ettikçe daha da yükselir.

- Ya kibirliyse efendim? dediler.
- Kibredeni Hak teâlâ alçaltır. O kibirlendikçe daha da alçalır. Kibirli olanlar, mahÅŸer gününde, "küçük karıncalar" misali mahÅŸer halkının ayakları altında kalıp helak olacaklardır.