Bir gün, Gavs-ül âzam Abdülkâdir-i Geylânî hazretleri pek fazla susamıştı.
Ama içecek su yoktu.

Zira çölün ortasındaydı o anda.
Hak teâlâ Ona bir bulut gönderdi ve ondan bir yaÄŸmur boÅŸandı ki, kana kana içip ferahladı mübarek zât.
O sırada, bir ışık peyda oldu bulutta.

Ve bir ses, kendisine hitâben;
- Ey Abdülkâdir! Ben, senin halikınım. Bütün haram ÅŸeyleri, sana helâl kıldım! diyordu.

Bunu iÅŸitince;
- Kezzebte yâ kezzab! buyurdu hiddetle.

Yâni yalan söylüyorsun ey yalancı! buyurdu. Zira böyle hitâb eden, Åžeytan'dı.

Åžeytan bu defa;
- Ey Abdülkâdir! Sana, benim vesvesem hiç tesir etmedi. Halbuki ben bu yolla, nice tasavvuf ehlini aldatıp, doÄŸru yoldan çıkarmıştım, dedi.

OÄŸlu, merak edip;
- Babacığım, onun şeytan olduğunu nasıl bildin? diye sordu.

Cevaben;
- Gâyet kolay, buyurdu.

- Nasıl kolay babacığım?
- Evlâdım, o mel'un bana; "Ey Abdülkâdir! Her günahı sana helâl kıldım" dedi. Halbuki bu dînin sahibi olan Resûlullah Efendimiz bile her haramdan kaçmıştı. Allahü teâlâ, haramı Ona bile helâl kılmazken bana helâl kılar mı? Ä°ÅŸte bundan anladım.

EN BÜYÜK DÜÅžMAN

Bir gün de sohbetinde;
- Ä°nsanın en büyük düÅŸmanı, kendisidir, buyurdu.

Dinleyenler şaşırdılar:
- Ä°nsanın düÅŸmanı kendisi midir efendim?
- Evet. Herkes düÅŸmanı dışarıda arar. Halbuki asıl düÅŸman insanın içindedir ki, o da "kendi nefsi"dir.