Ebül Hüseyin Nuri hazretlerinin sözü ve nasihati öyle tesirliydi ki, bir defa dinleyen, hidâyete kavuşurdu.

Ama iyilerin düşmanı çok olur.
Bazı hasetçiler, zamanın sultanına şikâyet ettiler bu Hak dostu'nu.
İnsanları yoldan çıkarıyor, dediler.

Devlet için tehlikelidir iftirasını attılar.
Şikâyetler çoğalınca, sultan da şüphelendi durumdan.

Kadıyı çağırıp;
- Bu zâtı araştır! dedi.

Maksadı, bu söylentilerin doğru olup olmadığını araştırmaktı.
Kadı, bu büyük zâtı mahkemeye çağırıp bazı sualler sordu kendisine.
Aldığı cevaplardan, çok etkilendi.
Hayran oldu kendisine.

Hükümdarın huzuruna çıkarak;
- Sultanım, bu zât eğer kötü biriyse, o zaman yer yüzünde iyi bir kimse yoktur. Bu kişi, yüzünü dünyadan âhirete çevirmiş. Tek düşüncesi, ölümden sonrası'dır. Kendini Allah'a vermiş, dünya mevki ve makamı hatırına bile gelmez, dedi.

Ve ekledi:
- Böyle din adamından, devlete zarar gelmez.

Hükümdar, bu sözleri dinleyince yanına davet etti bu büyük Velî'yi.
Konuşup, kadıya hak verdi.
- Bir arzunuz var mı efendim? diye sordu kendisine.

Büyük Velî cevaben;
- Arzum şudur ki, beni unutun. Zira benim, dünya adamları'yla işim olmaz. Siz, bir hükümdarsınız, mevki ve makamınız var. Ben ise dünyada soğumuş ve ehiret hazırlığı içinde olan bir kimseyim, buyurdu.

Ve ekledi:
- Benim işim, Allah iledir. Âciz kullarla işim yoktur. Onun için ey sultan, ne sen beni görmüş ol, ne de ben seni.

Hükümdar, iyice ikna oldu.
Hürmet ve izzetle uğurladı kendisini.