Ebül Hüseyin Nuri hazretlerinin sözü ve nasihati öyle tesirliydi ki, bir defa dinleyen, hidâyete kavuÅŸurdu.

Ama iyilerin düÅŸmanı çok olur.
Bazı hasetçiler, zamanın sultanına ÅŸikâyet ettiler bu Hak dostu'nu.
Ä°nsanları yoldan çıkarıyor, dediler.

Devlet için tehlikelidir iftirasını attılar.
Åžikâyetler çoÄŸalınca, sultan da ÅŸüphelendi durumdan.

Kadıyı çağırıp;
- Bu zâtı araÅŸtır! dedi.

Maksadı, bu söylentilerin doÄŸru olup olmadığını araÅŸtırmaktı.
Kadı, bu büyük zâtı mahkemeye çağırıp bazı sualler sordu kendisine.
Aldığı cevaplardan, çok etkilendi.
Hayran oldu kendisine.

Hükümdarın huzuruna çıkarak;
- Sultanım, bu zât eÄŸer kötü biriyse, o zaman yer yüzünde iyi bir kimse yoktur. Bu kiÅŸi, yüzünü dünyadan âhirete çevirmiÅŸ. Tek düÅŸüncesi, ölümden sonrası'dır. Kendini Allah'a vermiÅŸ, dünya mevki ve makamı hatırına bile gelmez, dedi.

Ve ekledi:
- Böyle din adamından, devlete zarar gelmez.

Hükümdar, bu sözleri dinleyince yanına davet etti bu büyük Velî'yi.
Konuşup, kadıya hak verdi.
- Bir arzunuz var mı efendim? diye sordu kendisine.

Büyük Velî cevaben;
- Arzum ÅŸudur ki, beni unutun. Zira benim, dünya adamları'yla iÅŸim olmaz. Siz, bir hükümdarsınız, mevki ve makamınız var. Ben ise dünyada soÄŸumuÅŸ ve ehiret hazırlığı içinde olan bir kimseyim, buyurdu.

Ve ekledi:
- Benim iÅŸim, Allah iledir. Âciz kullarla iÅŸim yoktur. Onun için ey sultan, ne sen beni görmüÅŸ ol, ne de ben seni.

Hükümdar, iyice ikna oldu.
Hürmet ve izzetle uÄŸurladı kendisini.