Ebül Hüseyin Nuri hazretleri, bir sohbetinde;
- Kardeşlerim, Allah'ın sevgisine kavuşmak, bu nefis engelini aşmakla olur, buyurdu.

Kendi de zaman zaman nefsine;
- Ey nefsim! Senelerdir heva ve hevesine uydun. Rabbinin emirlerine karşı geldin. Ä°stediÄŸin gibi yedin, içtin, uyudun. Ama artık kendi isteklerini bırakıp, Rabbine ibâdet yapacaksın, derdi.

Bazan da;
- Ey nefsim! Çok iyi biliyorum ki, sen ahmağın birisin. Çünkü hep ateÅŸe götüren iÅŸlerin talibisin. Ne yapsan, sonunda piÅŸmanlık oluyor. Bıraksam, Cehennem ateÅŸi'nde yanacaksın. Ä°ÅŸte ey nefsim, sen bunun için ahmaksın, derdi.

HALÄ°S KUL ODUR KÄ°…

Bir gün sohbetinde;
- Halis kul odur ki, boynu büküktür. Kusurlarını düÅŸünüp; "Bu günahlarla, hâlim ne olacak?" diye dertlenir hep. Rabbine karşı mahcup ve gönlü kırıktır. Daima Allah korkusu ile yaÅŸar, buyurdu.

Åžöyle devam etti:
- Halis kul, Ömrünü boÅŸa geçirmez. Çünkü bilir ki, Allah boÅŸ vakit geçireni sevmez. Ä°yi iÅŸlerini unutur, günahlarını ise asla. Kendisine yapılan eziyeti unutur, ölüm ve âhiret'i ise hiç unutmaz.

BÄ°RBÄ°RÄ°NÄ°ZÄ° ÇOK SEVÄ°N

Bir gün de talebelerine;
- Birbirinizi çok sevin. Ä°nsan birini sevdi mi, onda hatâ kusur görmez. Sevmeyince de her ÅŸeyi göze batar, buyurdu.

Ve ilave etti:
- Mesela ben, sizde hiç kusur göremiyorum.

- Neden efendim? dediler.
- Çünkü sizi seviyorum. Seven, sevdiÄŸinde kusur göremez, buyurdu.