Ebül Hüseyin Nuri hazretleri, Allahü teâlânın aÅŸkı ile yanan bir büyük Velî idi.
Rabbini arayanlar, Ona koÅŸuyordu.

Ä°sfehan'lı bir genç bu zâtın ismini duydu.
Görmeden âşık oldu kendisine.
Hemen gidip görmek istiyordu.

Ancak ÅŸehrin vâlisi, o zâtı gidip görmesine izin vermiyor;
- EÄŸer gitmezsen, bir köÅŸkü, eÅŸyası ve hizmetçisiyle birlikte sana veririm, diyordu.

Ancak genç kararlıydı.
Görünmedi gözüne, ne o köÅŸk, ne hizmetçi.
O zâtı görmek için çırpınıyordu.

Nihâyet dayanamadı.
Bir sabah, yalın ayak çıktı yola.
Ona kavuÅŸmak için dere tepe koÅŸuyordu.
O zât da haberdardı bütün bunlardan.

Talebesini toplayıp;
- Ä°sfehan'dan bir genç geliyor ki, kalbindeki muhabbet, hepimize ibrettir, buyurdu.

Ve ekledi:
- Gidin, geçeceÄŸi yolları süpürün, temizleyin ki, incinmesin ayakları.

Nihâyet genç âşık çıkıp geldi bu zâtın huzuruna.

Sordu büyük Velî:
- Nereden geliyorsun?
- Ä°sfehan'dan efendim.

- Peki evlâdım, sizin vâli, bana gelmemen için sana, eÅŸyasıyla birlikte bir köÅŸk verseydi, yolundan döndürebilir miydi seni?

Delikanlı şaşırdı.
Kendini tutamayıp, hüngür hüngür aÄŸladı.

Sonra başını kaldırıp;
- KöÅŸkü de, eÅŸyası da, hizmetçisi de onun olsun, dedi. Tamamını terk edip, size geldim efendim.

Büyük Velî;
- Onsekizbin âlemi, bir tepsinin içinde bir kimsenin önüne koysalar, onlara, göz ucuyla bir nazar etse, bu yolda zerre kadar ilerleyemez, buyurdu.