Ebû Said-i Harraz hazretleri, büyük tevekkül sahibiydi.
Her nîmeti, Rabbinden beklerdi sadece.

Bir ara çölde yolculuk yapıyordu.
Açlıktan yürüyemez hale gelmiÅŸti ki, ilerden bir kervanın geldiÄŸini gördü.

Gayri ihtiyari sevindi buna.
Zira "Onlardan bir ÅŸey ister, yerim de yürümeye güç kazanırım" diye düÅŸünmüÅŸtü.
Ama böyle düÅŸündüÄŸüne piÅŸman oldu.

Kendi kendine;
- Ey nefsim, kervanın gelmesine niçin seviniyorsun? Demek ki sen, Rabbinden baÅŸka birilerine güveniyorsun. Ahdım olsun, onlardan birÅŸey istemeyeceÄŸim. Çünkü Rabbim beni onlardan daha iyi biliyor, dedi.

Ve telâÅŸla etrafına bakındı.
Ve bir çukur gördü az ilerde.
Acele içine girip gizlendi kervandan.

Etraf zifiri karanlıktı.
Kervan gelip, o bölgede konakladı.
Ve hiç mümkün deÄŸilken, kervandan biri gördü onu çukurun içinde.

Yüksek sesle;
- Ey insanlar! Burada bir insan var. Ölmek üzere. KoÅŸun, birÅŸeyler yedirin de ölmesin zavallı! diye seslendi.

Etraftan koÅŸuÅŸtular.
Onu çukurdan çıkarıp, nefis yiyecekler sundular kendisine.

KOMÅžULARLA Ä°YÄ° GEÇÄ°N!

Bu zât, akrabasından bir hanıma;
- KomÅŸularla iyi geçin. Bu, iyi bir huydur! buyurdu.

Sonra şunu anlattı:

Peygamber Efendimize bir kadını methedip;
- Çok ibâdet yapıyor, dediler.

Efendimiz aleyhisselâm sordu:
- Komşularıyla arası nasıl?
- Ä°yi deÄŸil, onları üzüyor, dediler.

Buyurdular ki:
- Öyleyse o kadın Cehennemliktir.