Seyyid Ahmed Rıfai hazretleri çok ÅŸefkatli idi.
Hatta hayvanlara bile.
Nitekim bir köpek cüzzam hastalığına yakalanmıştı bir zaman.
O haliyle çirkin ve iÄŸrenç görünüyordu.

Kapılardan kovulurdu bu yüzden.
Hayvancağız en son bu büyük zâtın kapısına gelip yattı.
Vücudu, yara bere içindeydi.

Seyyid hazretleri o hâlini görüp acıdı hayvana.
Ona, ÅŸehir dışında bir gölgelik yaptı.
Ve tedavisi için tam kırk gün uÄŸraÅŸtı.
Sonunda sıhhate kavuştu hayvancağız.

Ä°nsanlar bunu görüp;
- Efendim, hikmeti neydi ki, bir hayvan için bu kadar ilgi gösterdiniz? dediler.

Cevabında;
- Müslüman merhametli olur, buyurdu.

Ve ekledi:
- Zira dînimiz iki temele dayanır. Bunlardan biri, Rabbimizin her emrine tazim ve hürmet etmek, ikincisi de Onun mahlûklarına merhamet eylemektir.

HÄ°ZMET EDEN, HÄ°ZMET GÖRÜR

Bu zât, bir sohbetinde;
- Hizmet eden, hizmet görür, merhamet edene, Allah merhamet eder, buyurdu.
Kalbi, Resûlullah Efendimiz'in aÅŸkıyla yanıyordu.

Bir sene hacca gidip, haccını yaptı.

Sonra, Medine'ye gelip, Resûlullahın Ravda-i mübarek'i önünde diz çökerek;
- Yâ Resûlallah! Uzakta olduÄŸum için toprağını öpemedim. Åžimdi, ziyaretine geldim. Huzurunla ÅŸereflendim. Ey Allah'ın Habîbi, mübarek elini ver de öpeyim, diye niyazda bulundu.

O esnada kabr-i ÅŸerîften nurlu eli göründü Efendimizin.
Fırladı yerinden.
Son derece hürmetle öpüverdi.