Seyyid Ahmed Rıfai hazretleri zamanında bir adam işitti bu büyük Velî'nin ismini.
Görmeden sevdi kendisini.
Ve ziyaretine gitti hemen.

O esnada büyük zât, bir camide nasihat ediyordu bazı ilim ehli zevata.
O da içeri girip ön safta bir yere oturdu.
Dinledikçe muhabbeti çoğaldı bu Velî'ye.

Zira çetin sualler soruyorlar, O da tatminkâr ve doyurucu cevaplar veriyordu her birine.
Hayran kaldı ilmine.
Kendi kendine; "İyi ki gelmişim" diyordu.

Ancak âlimler, bıkmadan, usanmadan sorunca, onlara dönerek;
- Yeter artık, ne kadar fazla soruyorsunuz. Mübarek zâtı yormayın! dedi.

Ama Seyyid hazretleri, o kimseye,
- Hayır hayır, mani olma! buyurdu. Ben sağken sorsunlar, bu dünya fanidir çünkü.

O, "Bu dünya fanidir" deyince, heyecana kapıldı bütün cemaat.
Ceryana tutulmuş gibi.
Kimi bayılıp düştü.
Kimi geçti kendinden.

Ayılınca kalb gözleri açılmıştı bir çoğunun.
Evliyâ olmuşlardı yâni.

CENNETTE PİŞMANLIK

Bir gün de bu zâta;
- Cennette pişmanlık olacak mı efendim? diye sordular.

Cevaben;
- Olacak. Çünkü Cennetteki dereceler sonsuzdur. Cehennemden en son çıkacak olan mümine, on dünya büyüklüğünde Cennet verilecek. Bunu biz anlıymayız, buyurdu.

Sordular:
- Neden efendim?
- Çünkü bizim aklımız sınırlıdır. Sınırlı olan, sonsuzluğu kavrayamaz.