Seyyid Ahmed Rıfai hazretlerinin bir talebesi anlatıyor:

Hocamın huzuruna bir gün birisi gelip;
- Efendim, bendeniz tarlada meşgulken, bir arslan geldi ve öküzüme saldırıp yedi. O öküzden başka da hayvanım yok. Şimdi ne yapacağım? diye dert yandı.

Büyük Velî bana;
- Git o arslanı çağır da gelsin. Korkma, sana birşey şapmaz, buyurdu.

Ama ben korkuyordum.
Onun emriyle olunca cesaret geldi bana.
Onu bulmaya gidiyordum ki, aynı arslanı gördüm. Doğruca hocamın huzuruna gidip yüzünü koydu yere. Ve edeble oturdu karşısında.

Ben uzaktan seyrediyordum.
Suçlu insan gibi, mahcup hâli vardı.
Hatta mahcubiyetten, önüne bakıyordu.
Böyle şey ilk deva görüyordum ömrümde.

Hocam, ona hiddetle;
- Ey hayvan! O öküzü ne hakla yedin? Bir tek öküzü varmış bu kimsenin. Buna zarar vermeye hakkın var mıydı? buyurdu.

Ve bağırdı ona:
- Çabuk terket burayı! Bir daha şikâyet istemiyorum senden!

Koca hayvan başını öne eğip, hürmetle ayağa kalktı.
Ve geri geri uzaklaştı,
O günkü hadiseyi hiç unutamıyorum.

ARKADAŞINDA FANİ OL!

Bir gün de bir gence;
- Arkadaşında fani olamazsan, Allahü teâlâda fani olamazsın, buyurdu.

Delikanlı anlamadı:
- Bu ne demek efendim?

- Yâni arkadaşının menfaatini kendi menfaatinin üzerinde tutacaksın. Onu, kendine tercih edeceksin. Böyle yaparsan, arkadaşında fani olmuş olursun.