Ebül Vefa hazretleri, henüz iki aylık iken Ramazan gelmişti.
Gündüzleri hiç süt emmiyordu annesinden.
Yürüyecek bir yaşa gelmişti ki, annesiyle birlikte bir yolculuğa çıktılar.

Bir bostanın yanından geçerken, Ebül Vefa annesine dönüp;
- Anneciğim, burayı tanıdın mı? diye sordu.

Kadıncağız,
- Tanımadım, deyince hatırlattı:
- Hani siz bir seferde yorulup, bir bostanın yanında mola vermiştiniz, hatırlardın mı anneciğim?

Kadıncağız hatırladı o zaman:
- Evet evet hatırladım.

- Yolculardan bazısı, bu bostandan kavun çalıp kestiler. Ve herkese dağıtıp, sana da bir dilim verdiler, bunu da hatırladın mı?

Annesi hayretle;
- Evet oğlum, dedi.
- Sen, o kavunun çalındığını bilmediğin için yedin ve yer yemez şiddetli bir ağrı duydun karnında.

Kadıncağız;
- Evet öyle olduydu, deyince;
- İşte o ağrıyı sana ben vermiştim anneciğim. Zira boğazına haram lokma girmişti, dedi.

Ve şöyle devam etti:
- Sonra ben, iki aylık bebek idim ki, Ramazanda gündüzleri hiç süt emmezdim değil mi anneciğim?

Annesi tasdik etti:
- Evet yavrum.

- Sen, benim hasta olduğumu zannedip, üzülüyordun. Ama akşamları süt emince seviniyordun değil mi?

Annesi hayretle;
- Evet, ama sen bunları nasıl biliyorsun yavrum. Ben bile zor hatırlıyorum, dedi.

O, cevaben;
- Rabbimiz bildirdi anneciğim, dedi. Zira cenâb-ı Hakkın her şeye gücü yeter.