Seyyid Ebül Vefa hazretleri, henüz sekiz on yaşlarında iken tenhalarda ibâdet ederdi Rabbine.
O devrin âlimlerinden Şenbeki hazretleri, bu çocuğun üstün hasletlerini duydu ve arayıp ormanlık bir bölgede ibâdet ederken buldu kendisini.

Yanında bir arslanla bir köpek oynuyordu.
Arkasından yaklaşıp, selâm verdi.
O, yüzünü dönmeden cevap verdi selâmına.

Şenbeki hazretleri;
- Sana bir şey soracağım. Şu iki hayvan, birbirlerine düşman iken nasıl böyle oynuyorlar? diye sordu.

Ebül Vefa;
- Hak teâlâ, kalbimi temizledi. O zaman arslan ile köpeğimin dost olduklarını gördüm, dedi.

Şenbeki hazretleri bu cevabı beğenip;
- Evlâdım, seninle sohbet etmek istiyorum, buyurdu.

- Annemden izin alıp geleyim, dedi.
Ve bir koşu izin alıp geldi.
Sözünü yerine getirmişti.

Şenbeki hazretleri, sözünde durduğunu görünce;
- Merhaba ey Ebül Vefa! dedi.

Ondan sonra künyesi, Ebül Vefa olarak kaldı.

CENNETE GİREBİLMEK İÇİN

Bu zât bir gün talebelerine;
- Âhirette Cennete girip, sonsuz saâdete kavuşmak için ne lazım, biliyor musunuz? diye sordu.
- Bilmiyoruz efendim, dediler.

Buyurdu ki:
- Bunun için âhirete îmânla gitmek lazım. Ama bu, o kadar kolay değil çocuklar.

- Neden efendim?
- Çünkü bu dünyada pervasızca günah işlenir, Allahü teâlânın emir ve yasaklarına önem verilmezse, son nefeste îmânla gitmek güç olur.