Seyyid Ebül Vefa hazretlerini çekemeyenler, hükümdara giderek;
- Sultanım, bu kişi sizi kendisine rakib görüyor. Niyeti kötü. Kendisine tâbi olan binlerce insan var. Herkese; "Sultanlık benim hakkım" diyormuş, diye şikâyet ettelir.

Sultan;
- Onu alıp huzuruma getir! diye emretti bir adamına.

Ebül Vefa hazretleri, o gelen kimse ile, Bağdat'a doğru yola çıktı.
Ama yalnız değildi bu yolculukta.
Kendisine "onbin kişi" refakat ediyordu.

Derken gemiye binmek icab etti.
Gemici, Ebül Vefa ismini duymuş, ancak; "gerçekten Velî midir, değil mi?" şüphe ediyordu.

Bunun için;
- Ey seyyid! Gemimiz ücretlidir, dedi.

Altın dolu bir kese verdiler gemiciye.

Ama o kabul etmeyince;
- Kardeşim, ücretse, işte altın. Almadığına göre, peki ne istiyorsun? buyurdu.

Gemici;
- Efendim, mahşer gününde Sıratt'an selâmetle geçeceğime dair bana kefil olursanız, sizi gemiye alırım, dedi.

Ebül Vefa hazretleri, az tefekkür edip;
- İnşallah selâmetle geçersin, buyurdu.

- Bunun için bir delil istiyorum.

Mübarek zât, gemicinin yüzüne bir defa nazar etti. O nazarla gemici "Allaah!" deyip, kaybetti kendisini.

Ayılınca,
- Tamam, dedi. Hepiniz binin gemiye.
- Niçin kabul ettin? dediler.

Şöyle anlattı:

Bayıldığımda, kendimi "Sırat köprüsü"nde buldum. İnsanlar, güruh güruh Sıratta yürüyordu. Ama pek azı geçiyor, çoğu Cehenneme yuvarlanıyordu. Kokrumdan; "Eyvâah! Şimdi ne yapacağım?" diye düşünürken, Ebül Vefa hazretleri geldi yanıma. Elime yapıştı ve birlikte şimşek gibi geçtik Sıratı. Âdeta uçarak.