Seyyid Ebül Vefa hazretlerinin huzuruna zamanın sultanı gelerek;
- Bana nasihat eder misiniz, diye ricada bulundu.

Büyük Velî;
- Ey sultan! Sen bu halkın çobanısın. İnsaf ve adaletle hükmedersen, Allah, saltanatını uzun ömürlü eder. Ama zulmedersen, bu mülkü senden alır, buyurdu.

Ve şöyle devam etti:
- Ey emirel müminin! Bir gün sen de ölür, her icraatından hesaba çekilir ve ona göre karşılık görürsün. Öyleyse hep iyilik yap ki, mahşer gününde iyi karşılık göresin.

Sultan ağlamaklıydı.

Büyük Velî sözüne devamla;
- Şunu da unutma ki, aslın, "bir damla su"dur. Sonunda ölüp, "bir avuç toprak" olacaksın. Hak teâlâ sana sultanlık da verdi ki, şu millet senin emrin altındadır. Ama bu insanların hesabı, âhiret'te hep senden sorulacaktır, buyurdu.

Sultan bunu duyunca başladı ağlamaya.
İçi yanıp, bir bardak "Su" istedi.
Getirip takdim ettiler.

Tam içecekti ki,
- Dur, içme! buyurdu.

Ve sordu padişaha:
- Farzet ki, bir sahrada bulunuyorsun ve hararetten ölecek haldesin. Ama "bir damla su" bulamıyorsun içmek için. O anda biri gelse ve elindeki bir bardak suyu gösterip; "Bütün servetini verirsen, bu suyu sana veririm" dese, ona ne cevap verirsin?

Padişah;
- İstediğini veririm, dedi. Zira ben ölürken neye yarar servetim?

Buyurdu ki:
- Öyleyse bir bardak su kadar değeri bulunmayan bir servete gönül bağlama. Bir gün çıkar elinden.

Sultan, Ebül Vefa hazretlerinin elini öperek;
- Çok haklısınız, dedi.