Seyyid Ebül Vefa hazretlerinin huzuruna zamanın sultanı gelerek;
- Bana nasihat eder misiniz, diye ricada bulundu.

Büyük Velî;
- Ey sultan! Sen bu halkın çobanısın. Ä°nsaf ve adaletle hükmedersen, Allah, saltanatını uzun ömürlü eder. Ama zulmedersen, bu mülkü senden alır, buyurdu.

Ve ÅŸöyle devam etti:
- Ey emirel müminin! Bir gün sen de ölür, her icraatından hesaba çekilir ve ona göre karşılık görürsün. Öyleyse hep iyilik yap ki, mahÅŸer gününde iyi karşılık göresin.

Sultan ağlamaklıydı.

Büyük Velî sözüne devamla;
- Åžunu da unutma ki, aslın, "bir damla su"dur. Sonunda ölüp, "bir avuç toprak" olacaksın. Hak teâlâ sana sultanlık da verdi ki, ÅŸu millet senin emrin altındadır. Ama bu insanların hesabı, âhiret'te hep senden sorulacaktır, buyurdu.

Sultan bunu duyunca başladı ağlamaya.
Ä°çi yanıp, bir bardak "Su" istedi.
Getirip takdim ettiler.

Tam içecekti ki,
- Dur, içme! buyurdu.

Ve sordu padiÅŸaha:
- Farzet ki, bir sahrada bulunuyorsun ve hararetten ölecek haldesin. Ama "bir damla su" bulamıyorsun içmek için. O anda biri gelse ve elindeki bir bardak suyu gösterip; "Bütün servetini verirsen, bu suyu sana veririm" dese, ona ne cevap verirsin?

PadiÅŸah;
- Ä°stediÄŸini veririm, dedi. Zira ben ölürken neye yarar servetim?

Buyurdu ki:
- Öyleyse bir bardak su kadar deÄŸeri bulunmayan bir servete gönül baÄŸlama. Bir gün çıkar elinden.

Sultan, Ebül Vefa hazretlerinin elini öperek;
- Çok haklısınız, dedi.