Zamanın sultanı, Seyyid Ebül Vefa hazretlerine gelerek;
- Efendim, kalbim dünyaya çok düşkün. Bana bir nasihat ediniz ki, dünyanın kötülüğünü anlayıp, ondan soğuyayım, diye arzetti.

Büyük Velî ona cevaben;
- Dünya'nın zevki üç şeydir ki, bunlar, yemek, giyinmek ve malum münasebettir, buyurdu.

Ve ilave etti:
- Yiyecekler içinde en lezzetlisi "Bal"dır. Onu imal eden de, bir küçücük "Arı"dır ki, insan istese, kolayca öldürebilir onu.

Sultan merak etti:
- İkincisi nedir efendim?

- Giyeceklerin en iyisi ise "İpek"tir ki, bunu da bir ufacık "böcek" imal etmektedir. Bu da öyle zaif ve âcizdir ki, bir gök gürültüsüyle ölür.

Son olarak;
- Üçüncüye gelince, "bir anlık zevk"tir. Bu üç şeyin de kalbini bağlayacak nesi vardır? buyurdu.
Sonra, çantasından bir "İnci" çıkardı.

Öyle ki, parıltısından aydınlandı oda tamamen.
Sultanın çok hoşuna gitti bu inci.
İzin isteyip avcuna almak istedi onu.

Büyük Velî;
- Buyurun, diyerek uzattı inciyi sultana.

Ancak inci, o Velî'nin elinden çıkar çıkmaz, adi bir "Taş" oldu sultanın avcunda.
Sultan çok şaşırdı tabii.
Buna bir mânâ veremedi.

"Neler oluyor?" diye çok merak edip, o taşı Ebül Vefa hazretlerine uzattı.
O büyük zât onu eline alır almaz, yine parlak bir "İnci" olup, başladı parlamaya.

Sultan çok şaşırdı yine.
Ve izin isteyip, aldı inciyi eline.
Ama alır almaz "Taş" oldu inci yine.

Ebül Vefa hazretlerine iade edince, parlak bir "İnci" olduğunu gördü.
Bu kerameti görüp, bu zâtı daha çok sevdi. Talebesi olmakla şereflendi.