Adiyy bin Müsafir hazretleri, sevdiği bir kimse ile uzun bir sefere çıkmıştı bir gün.
Bir çeşmenin başında mola verdiler.

Orada oturan hem a'ma, hem de kötürüm bir genç dikkatlerini çekti.
Adiyy bin Müsafir hazretlerinin yanındaki kimse acıdı bu gence.
"Bu Velî zât, şu gence bir duâ etse, bi-iznillah sıhhate kavuşur" diye geçirdi içinden.
Adiyy hazretleri anladı bunu.

Ve o kimseye dönüp;
- Ederim, ama bir şartla, buyurdu.

O kimse mahcup olmuştu.
- Şartınız nedir efendim? diye sordu.

- Kimseye söylemeyeceksin.
- Başüstüne efendim, söylemem, dedi.

Büyük Velî iki rekat namaz kıldı.
Ellerini kaldırıp duâ etti.

Sonra kalkıp, mübarek eliyle gencin vücudunu sıvazladı ve;
- Haydi Allah'ın izniyle kalk! buyurdu.

Genç fırladı ayağa.
Sapa sağlamdı artık.
Gözleri açılmış, ayaklarına can gelmişti.
Bir anda kurtulmuştu dertlerinden.

ALLAH KULUNU SEVERSE

Bir gün de bu zâta;
- Efendim, Allah'ın bir kulu sevdiği nasıl belli olur? diye sordular.

Cevaben;
- Kendini sevmemesiyle belli olur, buyurdu.

Ve izah etti:
- İnsanın ilmi arttıkça kendinden soğuyup Allahü teâlâ'ya olan sevgisi artar. Allah'a olan sevgisi arttıkça da kendinden soğuması artar. Hatta git gide tiksinir kendinden, nefret eder, iğrenir.

Sordular:
- Bu hâl iyi midir efendim?
- Elbette. Bu hale kavuşmak, Allahü teâlânın ihsanı ve o kulu sevdiğinin alametidir, buyurdu.