İmâm-ı âzam Ebû Hanife hazretleri, İslâm âlimlerinin en büyüklerindendir.
Eshâb-ı kirâmı "aleyhimürrıdvan" görmüş olduğundan, tâbiîndendir kendisi.
Hânefi mezhebinin ve Ehl-i sünnetin reisidir.

Kendisine Ebû Hanife de denir ki, mânâsı, müminlerin babası demektir.
Babası, Faris oğullarından Sabit adında, âlim, salih, ehl-i irfan bir kişidir.

Hazret-i Alî "radıyallahü teâlâ anh" ile görüşmüş, kendi ve soyu için duâ almıştı bu büyük sahâbîden.

Üstün kabiliyeti ve keskin zekâsı, âlimler arasında fark edildi.
O zamanın büyük âlimlerinden, hazret-i Şa'bi de Ondaki bu cevheri sezmişti.

Bir gün onu çarşıda görüp;
- Sen ne işle iştigal ediyorsun? diye sordu.

Genç Numan;
- Ticaret yapıyorum, dedi.

Şa'bi hazretleri;
- Bir ilim meclisine devam et. Çünkü sen zekî ve kabiliyetli bir gençsin. İlme devam edersen, büyük bir âlim olursun, buyurdu.

Onun bu sözüyle bıraktı ticareti.
Ve ilme sarıldı büyük bir arzu ile.
İlk öğrendiği ilim, ilm-i kelam olmuştu.

Öyle ki, parmakla gösterilir oldu bu ilimde.
Sonra fıkıh ilmi'ni öğrenmeye başladı.
Kendi kendine; "Ebedî saâdete kavuşmak, ancak İslâmın ahkâmına uymakla olur. Bu da fıkıh ilmiyle ilgilidir" diye düşündü.

Hocası Hammad bin Ebû Süleyman'ın derslerine yirmisekiz yıl aralıksız devam etti:
Sonunda, öyle bir dereceye geldi ki, bu, Ondan başka kimseye nasib olmamıştır.

Başta, eshâb-ı kirâm olmak üzere, dörtbin âlim'den ders aldı.
Şanı, şöhreti her tarafa yayıldı.

Ve methedildi herkes tarafından.
Cenâb-ı Hak şefaatine kavuştursun.