Ä°mâm-ı âzam Ebû Hanife hazretleri, Ä°slâm âlimlerinin en büyüklerindendir.
Eshâb-ı kirâmı "aleyhimürrıdvan" görmüÅŸ olduÄŸundan, tâbiîndendir kendisi.
Hânefi mezhebinin ve Ehl-i sünnetin reisidir.

Kendisine Ebû Hanife de denir ki, mânâsı, müminlerin babası demektir.
Babası, Faris oÄŸullarından Sabit adında, âlim, salih, ehl-i irfan bir kiÅŸidir.

Hazret-i Alî "radıyallahü teâlâ anh" ile görüÅŸmüÅŸ, kendi ve soyu için duâ almıştı bu büyük sahâbîden.

Üstün kabiliyeti ve keskin zekâsı, âlimler arasında fark edildi.
O zamanın büyük âlimlerinden, hazret-i Åža'bi de Ondaki bu cevheri sezmiÅŸti.

Bir gün onu çarşıda görüp;
- Sen ne iÅŸle iÅŸtigal ediyorsun? diye sordu.

Genç Numan;
- Ticaret yapıyorum, dedi.

Åža'bi hazretleri;
- Bir ilim meclisine devam et. Çünkü sen zekî ve kabiliyetli bir gençsin. Ä°lme devam edersen, büyük bir âlim olursun, buyurdu.

Onun bu sözüyle bıraktı ticareti.
Ve ilme sarıldı büyük bir arzu ile.
Ä°lk öÄŸrendiÄŸi ilim, ilm-i kelam olmuÅŸtu.

Öyle ki, parmakla gösterilir oldu bu ilimde.
Sonra fıkıh ilmi'ni öÄŸrenmeye baÅŸladı.
Kendi kendine; "Ebedî saâdete kavuÅŸmak, ancak Ä°slâmın ahkâmına uymakla olur. Bu da fıkıh ilmiyle ilgilidir" diye düÅŸündü.

Hocası Hammad bin Ebû Süleyman'ın derslerine yirmisekiz yıl aralıksız devam etti:
Sonunda, öyle bir dereceye geldi ki, bu, Ondan baÅŸka kimseye nasib olmamıştır.

BaÅŸta, eshâb-ı kirâm olmak üzere, dörtbin âlim'den ders aldı.
Åžanı, ÅŸöhreti her tarafa yayıldı.

Ve methedildi herkes tarafından.
Cenâb-ı Hak ÅŸefaatine kavuÅŸtursun.