Âlim ve Evliyânın büyüklerinden Ebû Hafs-ı Kebîr hazretlerinin "rahmetullahi aleyh" ilimde yüksek dereceye ulaÅŸmasının sebebi bir hâdiseye dayanır.
Kendi yaşamıştır.
Åžöyle nakledilir:
Gençlik yıllarında ilim ve iffet sâhibi, sâlihâ bir kızla evlendi. Ä°lk gece kız buna; "Kadınların âdet hâlleriyle ilgili hayız ilmini öÄŸrendin mi?" diye sordu.
Ebû Hafs bilmiyordu.
"ÖÄŸrenmedim" dedi.
Bunun üzerine; "Allahü teâlâ, bir âyet-i kerîmede meâlen; "Kendinizi ve emrinizde olanları Cehennemden koruyun!" buyuruyor. Câhil olan nasıl koruyabilir?" dedi.
Ebû Hafs utandı.
Ve mahcup oldu.
Ama böyle söylemesi hoÅŸuna da gitmiÅŸti. Hanımını Allahü teâlâya emânet ederek, ilim öÄŸrenmeye çıktı. Merv ÅŸehrinde onbeÅŸ sene büyük âlimlerden ilim tahsîl etti.
Kimdi o âlimler?
Ä°mâmı Muhammed.
Bu zat, Ä°mâm-ı a'zam hazretlerinin en yüksek talebelerindendir. Velhâsıl bu kadar zaman ilim öÄŸrendikten sonra vatanına dönmek için hocasına vardı.
Ä°zin istedi.
O da verdi.
DönüÅŸünde, yanında Ebû Süleymân-ı Cürcânî de vardı. Hârezm'de, Ceyhun Irmağının üzerinden geçiyorlardı ki, Ebû Hafsın ayağı kaydı birden.
Kitaplar savruldu.
Hepsi suya düÅŸtü.
Çok üzülüp, Ebû Süleymân'dan, yazmak için Onun kitaplarını ödünç istedi. O ise cevâbında; "Sen, öyle ilim öÄŸrenmeliydin ki, kitaba ihtiyâcın kalmamalıydı" dedi.
Ona haklısın dedi.
Merv'e geri geldi.
Altı senede o kitapları ezberleyip "âlim" olarak hanımının yanına döndü. Buhârâlılar, kendisini karşılayıp çok izzet, ikrâm ve tâzimde bulundular.