İbni Nüceyd hazretleri "rahmetullahi aleyh" Evliyânın büyüklerindendir. Kendisi anlatıyor: İlk defâ Ebû Osmân-ı Hayrî hazretlerinin meclisinde tövbe ettim.
Ama uzun sürmedi.
Yine günaha daldım.
Günah işlemeye başlayınca hocamın sohbetlerini terk ettim. Utancımdan Ona görünmemeye çalışır, beni görmesin diye âdeta kaçardım Ondan.
Bu da çok sürmedi.
Bir gün yakalandım.
Mübârek beni görünce; "Yavrucuğum, kötü arkadaşlardan ayrıl, bize gel. Onlar sana düşmandır. Sen günah işlediğinde sevinirler. Düşmanı sevindirme" buyurdu.
Çok utandım.
Tövbe ettim.
Ve bir daha ayrılmadım o kapıdan.

BAŞKALARI BİLMESİN

Yine anlatır ki: Birgün Ebû Osmân-ı Hayrî hazretleri sınır boylarındaki müslümanların ihtiyâçları için halktan yardım istedi. Kimse birşey veremeyince üzüldü.
Ben de üzüldüm.
Yatsıyı kılmıştık.
Hocamın yanına vardım. İçinde "ikibin dirhem" olan bir keseyi kendilerine verip; "Efendim, bu paraları istediğiniz yere harcayınız" dedim.
Çok sevindi.
Çok dua etti.
Ve sabah sohbetinde; "Dün gece, İbni Nüceyd sınır boyundaki müslümanların ihtiyâcı için ikibin dirhem getirip bizi çok sevindirdi" dedi.
Ben üzüldüm.
Ayağa kalkıp;
"Onlar annemindi hocam. Ondan habersiz getirmiştim" deyip geri aldım. Akşamdan sonra huzuruna yalnız girip dirhemleri tekrar takdim ettim ve; "Efendim, bunlar benim, ama size verdiğimi başkası bilmesin" diye arzettim.