Ä°bni Nüceyd hazretleri "rahmetullahi aleyh" Evliyânın büyüklerindendir. Kendisi anlatıyor: Ä°lk defâ Ebû Osmân-ı Hayrî hazretlerinin meclisinde tövbe ettim.
Ama uzun sürmedi.
Yine günaha daldım.
Günah iÅŸlemeye baÅŸlayınca hocamın sohbetlerini terk ettim. Utancımdan Ona görünmemeye çalışır, beni görmesin diye âdeta kaçardım Ondan.
Bu da çok sürmedi.
Bir gün yakalandım.
Mübârek beni görünce; "YavrucuÄŸum, kötü arkadaÅŸlardan ayrıl, bize gel. Onlar sana düÅŸmandır. Sen günah iÅŸlediÄŸinde sevinirler. DüÅŸmanı sevindirme" buyurdu.
Çok utandım.
Tövbe ettim.
Ve bir daha ayrılmadım o kapıdan.

BAÅžKALARI BÄ°LMESÄ°N

Yine anlatır ki: Birgün Ebû Osmân-ı Hayrî hazretleri sınır boylarındaki müslümanların ihtiyâçları için halktan yardım istedi. Kimse birÅŸey veremeyince üzüldü.
Ben de üzüldüm.
Yatsıyı kılmıştık.
Hocamın yanına vardım. Ä°çinde "ikibin dirhem" olan bir keseyi kendilerine verip; "Efendim, bu paraları istediÄŸiniz yere harcayınız" dedim.
Çok sevindi.
Çok dua etti.
Ve sabah sohbetinde; "Dün gece, Ä°bni Nüceyd sınır boyundaki müslümanların ihtiyâcı için ikibin dirhem getirip bizi çok sevindirdi" dedi.
Ben üzüldüm.
Ayağa kalkıp;
"Onlar annemindi hocam. Ondan habersiz getirmiştim" deyip geri aldım. Akşamdan sonra huzuruna yalnız girip dirhemleri tekrar takdim ettim ve; "Efendim, bunlar benim, ama size verdiğimi başkası bilmesin" diye arzettim.