Annesi, Evliyânın büyüklerinden olan Hâce Muhammed'e "rahmetullahi aleyh" hâmile iken, karnından "Lâ ilâhe illallah" zikrini iÅŸitirdi.
Babası bilmiyordu.
Bunu öÄŸrenince;
"Ey hâtun! Sana müjdeler olsun, sâlih bir çocuk dünyâya getireceksin" dedi. Birgün evde otururken babası, ana rahminde olan bu oÄŸluyla konuÅŸmak istedi.
DüÅŸündü taşındı.
Ve kararını verdi.
Selâm vereyim, diye düÅŸünüp; "Esselâmü aleyke yâ velîyyallah!" diye hitâb etti. O anda Allahü teâlânın kudretiyle; "Ve aleykesselâm ey babacığım!" sesini iÅŸitti.
DoÄŸum gecesiydi.
Namaz kılıp yattı.
Gece rü'yâsında Peygamber Efendimizi gördü. Efendimiz kendisine: "DoÄŸacak oÄŸluna benim ismimi koy!" buyurdu. Bunun üzerine adını "Muhammed" koydu.

SÄ°ZDEN AYRILAMAM

Hâce Muhammed hazretlerinin, Merdân isminde çok sâdık bir talebesi vardı. Senelerce hizmet ve sohbetinde bulunup, icâzet almaya hak kazanmıştı. Ä°cazetini verip, insanlara doÄŸru yolu gösterme vazîfesi ile memleketine gitmesini istedi.
Ama o çok üzüldü.
Gitmek istemedi.
AÄŸlıyarak; "Vücûdumda can kaldıkça, size hizmet ÅŸerefinden ayrılmam" dedi. Bu defâ; "Ben Allahü teâlâya münâcaat ettim. O da kabûl buyurdu. Ne zaman beni görmek istersen, perdeler kalkar, vasıtasız olarak benimle görüÅŸebilirsin" buyurdu.
Bu müjdeyi aldı.
O zaman ayrıldı.
Gerçekten de hocasının buyurduÄŸu gibi, ne zaman Onu görmek istese, aradaki bütün perdeler kalkar ve görüÅŸürdü.