Hâce Muhammed hazretleri "rahmetullahi aleyh" hazret-i Âişe vâlidemizden naklen şöyle anlatıyor: Birgün Cehennemi hatırlayarak ağlamıştım.
Resûlullah gördü.
Ve yanıma gelip;
"Niçin ağlıyorsun yâ Âişe?" diye sordu. Ben de; "Cehennemi hatırladım, onun için ağlıyorum. Acabâ kıyâmet günü ailelerinizi hatırlar mısınız?" diye sordum.
Bana nazar etti.
Ve cevap verip;
"Yâ Âişe! Üç yerde kimse kimseyi hâtırlayamaz. MÎzanda sevâbının ağır veya hafif geldiği belli oluncaya kadar. Amel defterinin, sağdan mı, soldan mı, arkadan mı verileceğini öğreninceye kadar. Sırat köprüsünü geçerken, kurtulup kurtulamıyacağını öğreninceye kadar" buyurdu

DOĞRU SÖYLÜYOR

Bir gün de şunu anlattı:
Hazret-i Ömer "radıyallahü anh" birgün evinde, bir yastığa dayanmış oturuyordu ki, içeriye Selmân-ı Fârisî "radıyallahü anh" girdi.
Selam verdi.
Yere oturdu.
Hazret-i Ömer, üzerine oturması için Ona yastık uzatınca, Hazret-i Selmân; "Allahü teâlâ ve Resûlü ne kadar doğru söylüyor" dedi.
Hazret-i Ömer;
"Ne oldu?" dedi.
O da anlattı:
Birgün Resûlullah Efendimizin huzûruna varmıştım. Tam oturuyordum ki kendi dayandığı bir binder vardı. O minderi aldı.
Bana uzatıp;
"Yâ Selmân! Evine gelen müslüman kardeşine ikrâm olarak bir minder uzatan müslümanı Allahü teâlâ mutlaka affeder" buyurdu."