Abdülkâdir Deştûtî hazretleri "rahmetullahi aleyh", insanlar arasında olduğu gibi, devlet adamları ve sultânlar arasında da îtibâr sâhibiydi. Meselâ memlûk sultânı Sultân Kayıtbay, bu zâtı severdi.
Hem çok severdi.
Hem de sayardı.
Abdülkâdir Deştûtî, bir gün Sultân Kayıtbay ile otururken elbisesine sinekler kondu. Latîfe yollu sultâna; "Şu sineklere söyle de, üzerimden gitsinler" buyurdu.
Kayıtbay şaşırdı.
Ve cevap olarak;
"Efendim! Sinekler sözümden ne anlar" dedi. Bunun üzerine; "Sen nasıl sultânsın ki, sineklere bile sözün geçmiyor?" buyurdu. Yânî; "Sineklerin bile itâat etmediği bir sultânlığa sultânlık denir mi?" demek istedi.
Sonra ayağa kalktı.
Pencereyi gösterip;
"Ey sinekler, haydi terkedin burayı!" buyurdu. Sinekler bir anda pencereden çıkıp odayı terk ettiler.
Sultan bunu gördü.
Ve kendi kendine;
"İşte asıl sultân bu zatlardır. Onları tanıyan bir çöpçü, tanımayan sultânlardan kat kat kıymetlidir" dedi.

SANA MÜNASİBTİR

Abdülkâdir Deştûtî hazretleri bir gün talebelerinden İmâm-ı Şa'rânî'ye; "Allaha tevekkül ederek evlen! Muhammed bin Anân'ın kızını al. O, sâlihâ bir kızdır ve sana münâsiptir" dedi.
"Peki" dedi.
Ve ardından;
"Efendim! Benim dünyâlık hiçbir şeyim yok, nasıl düğün yapıp evleneyim?" dedi.
Hocası baktı.
Ve kendisine;
"Senin şu kadar paran var ya, o inşâallah yeter" buyurdu. İmâm-ı Şa'rânî'nin gerçekten o kadar parası vardı. Ama konuşurken onu unutmuştu.