Ahmed bin Acîl hazretleri "rahmetullahi aleyh" bir gün saralı bir hastaya Yûnus sûresi 59.cu âyet-i kerîmesini okuyunca, cin onu terketti. Bu zat hayatta olduÄŸu müddetçe bir daha gelmedi.
Vaktâ ki vefat etti.
Tekrar geldi o cin.
Bu zâtın talebeleri, hocalarının okuduÄŸu âyet-i kerîmeyi okudularsa da cin gitmedi.
Hatta güldü.
Ve onlara;
"Âyet bu âyet, ama ağız o ağız deÄŸil" dedi. Talebeler, hocalarının kıymetini daha iyi anlamış oldular.

GETÄ°R BAKALIM

Bir kimsenin elinde "ur" çıkmıştı. Birçok yerleri dolaÅŸtı. Pek çok kimselere okuttu, ama ÅŸifâ bulamadı. Sonunda bu zâttan dua istedi. Mübarek; "Lâ havle velâ kuvvete illâ billâh" okuyup elini tuttu.
Eliyle mesh etti.
Bir bezle sardı.
Ve; "Bu sargıyı evine dönünceye kadar açma!" diye tembih etti. Adam ayrılıp evine giderken çarşıya uÄŸrayıp alış-veriÅŸ yaptı.
Tembihi unuttu.
Ve sargıyı açtı.
Eve gelip yemeÄŸini yedi. Nice zaman sonra hâtırlayıp eline baktığında yaradan iz bile kalmadığını gördü. Hattâ diÄŸer elinden daha saÄŸlamdı.

HELEKEL MÜSEVVÄ°FÛN

Bir gün bu zâta; "Muvaffak olmanızı neye borçlusunuz efendim?" diye sordular. O zât cevâbında; "Bir hadîs-i ÅŸerîfe uymama borçluyum" buyurdu.
Merak ettiler.
Ve sordular:
"O hangi hadîs efendim?". Cevâben; "Helekel müsevvifûn. Bu hadîs-i ÅŸerîfi kendime düstur yaptım ve hayırlı iÅŸleri ânında yapıp, az sonraya bile tehir etmedim" buyurdu.