Amasya'da yetiÅŸen velîlerden Alî Hâfız hazretleri'nin üçüncü oÄŸlu Necâtî, âni rahatsızlıktan hastâneye kaldırıldı ve ameliyat sonrası kurtarılamadı.
Babası dergahtaydı.
Çocuk vefât etti.
Ev halkı telaşlandı.
Zira babası bilmiyordu oÄŸlunun vefat ettiÄŸini. Bunu bildirmek için bâzı talebeleri Alî Hâfız Efendi'nin yanına gittiler. Bu haberi vereceklerdi.
Ama diyemediler.
Nasıl diyeceklerdi.
Alî Efendi onlara;
"Hepimizin âkibeti iÅŸte bu. Buna hazırlanalım ki, bundan kurtuluÅŸ yoktur. Necâtî'nin vefât ettiÄŸini niçin söylemiyorsunuz?" buyurdu.
Oğlunu bizzat kendisi yıkadı, kefenledi ve namazını kıldırıp kabrine defnetti.

HABER VERÄ°N!

Alî Hâfız ile aynı devirde GümüÅŸ kasabasında yaÅŸayan Garip Hâfız Ä°brâhim Hakkı isminde bir zât vardı. Bu zâtla sık sık görüÅŸürdü. Garip Hâfız da mübârek bir zat idi.
Allah adamıydı.
Bir âdeti vardı.
Adı gibi garibti.
Åžöyle ki, ikindi vaktine kadar ziyâretçi kabûl etmezdi. Birgün Alî Hâfız, talebeleriyle Garip Hâfız'ın ziyâretine gitti. Vakit ikindiden önce idi. Evine vardılar.
Kapıda talebe vardı.
Alî Hâfız, o talebeye;
"Evlâdım! Garip Hâfız'a geldiÄŸimizi haber ver" dedi. Talebe; "Efendim geleceÄŸinizi söyledi sizi bekliyor" dedi.
Ä°çeriye girdiler.
Sohbet ettiler.
Ancak orada bulunanlar konuÅŸulanlardan hiçbir ÅŸey anlayamadılar. Zîrâ onlar birbirlerinin derecesine göre konuÅŸuyorlardı.