Alî Osmân Efendi "rahmetullahi aleyh" insanlara doÄŸru yolu anlatmak için köy köy dolaşırdı. Ä°nsanlara doÄŸru yolu anlatırken çok yumuÅŸak söyler, hattâ arada nükte yapardı.
İki şey konuşmazdı.
Siyaset ve devlet iÅŸi.
Sohbetinin ağırlığı, "güzel ahlâk" üzerine olurdu. Güzel ahlâkın bulunmaz bir hazîne olduÄŸunu anlatırdı. Bir gün talebeleriyle Ladik'e ders vermek için gidiyordu. Yanında bir talebesi de vardı.
Ama ihlâsı azdı.
Şeytan yanaştı.
Bu talebenin kalbine vesvese verdi. O anda hocası için; "Ne yâni, o da insan, biz de insanız" gibi fâsit bir düÅŸünce geldi. Yolları bir ormandan geçiyordu. Tam bu esnâda bir kurt koÅŸarak bu zâta doÄŸru geldi.
Önünde durdu
Sonra oturdu.
Hem de iki ön ayaklarını havaya kaldırıp, arka iki ayağı üzerinde saygılı bir ÅŸekilde oturdu. Ali Osman Efendi o talebeye dönüp; "DaÄŸdaki hayvanlar anladı da bâzıları hâlâ anlıyamadı" buyurdu.
Talebe utandı.
Mahcup oldu.
Ve öyle düÅŸündüÄŸüne çok piÅŸmân olup tövbe istiÄŸfâr etti. Dînî vecîbeleri yerine getirmenin yasak olduÄŸu bir dönemdi. Alî Osmân Efendi, GümüÅŸçakır köyünde sohbet ediyordu.
Jandarma öÄŸrendi.
Acele o köye geldi.
Ve Alî Osmân Efendi'yi tutuklayıp, önce Vezîrköprü daha sonra da Samsun cezâevine gönderdiler. Ve bir hücreye koydular. Mübârek hücresinde namaz kılıyordu.
Bunu gördüler.
Su vermediler.
Hani abdest alamasın da, namaz da kılmasın diye. Mahkemede savcı, bu mübârek zâta akla gelmedik hakâretlerde bulundu. Ertesi gün kalp krizinden öldü.