Tâbiîn devrinin büyük velîlerinden olan Atâ Süleymî hazretleri "rahmetullahi aleyh" Allah korkusundan dolayı çok ağlardı. Gözyaşının dindiğini gören olmadı. Bir gün bir dostu geldi.
Etrâfa baktı.
Yerler ıslaktı.
Kendi kendine; "Abdest alırken su sıçramış" diye düşündü. Mübârek zâtın ağlamaktan gözleri rahatsızlandı. Vâz dinlerken veya bir cenâze gördüğünde düşer bayılırdı.

BENİM YÜZÜMDEN

Bir gün ateş dolu bir tandır gördü. "Cehennem ateşi"ni hatırladı ve düşüp bayıldı. Binek üzerinde hatırlasa, yere yuvarlanırdı. Bir gün öyle de oldu.
Bayılıp düştü.
Evine ilettiler.
Bir "gök gürültüsü" işitse, şimşek çaksa veya şiddetli bir rüzgâr esse; "Bütün bunlar benim gibi bir günahkârın aranızda olması sebebiyledir" derdi.

RUHSATLARI SÖYLEYİN

O, sevdiklerinden bâzılarına; "Bana ruhsat, yâni kolaylık gösteren hadîsleri, dînde kolaylık gösteren hükümleri söyleyin ki, korku hâlim hafiflesin" diye ricâda bulunurdu.

ÇOK İSTERİM

Bir gün Bişr bin Mansûr bu zâta gelip; "Yâ Atâ! Büyük bir ateş yakılsa ve bu ateşe girenler Cehennemden kurtulup Cennet'e girecek denilse, kendini o ateşe atar mısın?" diye sordu.
Cevabı gecikmedi.
Tereddüt etmeden;
"Çok isterim, hattâ o kadar sevinirim ki, bu aşırı sevincimden dolayı ateşe yaklaşmadan rûhumun çıkacağını tahmin ederim" dedi.