Büyük velîlerden Cemâleddîn-i Geylânî hazretleri "rahmetullahi aleyh" Necmeddîn-i Kübrâ hazretlerinin sohbet ve hizmetinde bulunmak üzere yola çıkacağı zaman, kütüphâne odasına girdi.
Kitaplara baktı.
Bir kaçını aldı.
Çantasına yerleÅŸtirip yola koyuldu. Uzun yolculuk esnâsında, bir gece rüyâsında Necmeddîn-i Kübrâ hazretleri rüyasına girip; "Ey Geylicik! Yükünü bırak da gel!" buyurdu.
O anda uyandı.
Ve meraklandı.
Acaba ne demek istemiÅŸti. "Yük"ten murat ne olduÄŸunu bilemedi. "Neyse..." deyip yoluna devam etti. Ä°kinci gece yine rüyâyı gördü.
Aynı zât belirmiÅŸti.
Aynı şeyi demişti.
Uyandığında daha da meraklandı. "Yük"ten maksadın o kitaplar olabileceÄŸini hiç akıl edemedi. Tekrar yola koyuldu. Üçüncü gece yine aynı rüyayı gördü.
Yine anlıyamadı.
Ama dayanamadı.
O zat aynı ÅŸeyi söyleyince; "Ey efendim! Yüküm nedir?" diye suâl etti. Mübârek zat cevâben; "GetirdiÄŸin kitaplar" buyurdu.
Uykudan uyandı.
O zaman anladı.
Kendi kendine; "Bu kitaplar, o büyük zâttan istifâde etmeme mâni olur" dedi ve hepsini Ceyhun Nehrine attı ve o büyük zâtın huzûruna vardı.
Artık içi rahattı.
O zât kendisine;
"Ey Cemâleddîn! EÄŸer o kitapları nehre atmasaydın, bizden istifâde edemezdin" buyurunca, söz dinlediÄŸi için çok sevindi. O dergâhta kırk gün kaldı.
İlmine ilim kattı.
Çok da feyz aldı.
Yüksek derecelere kavuÅŸtu. Kırk gün sonra hocası ona tarîkat hırkası giydirip, "Aynüzzemân" ünvânını verdi ki, aynüzzemân, "zamânın gözbebeÄŸi" demektir.