Büyük velîlerden Cemâleddîn-i Geylânî hazretleri "rahmetullahi aleyh" Necmeddîn-i Kübrâ hazretlerinin sohbet ve hizmetinde bulunmak üzere yola çıkacağı zaman, kütüphâne odasına girdi.
Kitaplara baktı.
Bir kaçını aldı.
Çantasına yerleştirip yola koyuldu. Uzun yolculuk esnâsında, bir gece rüyâsında Necmeddîn-i Kübrâ hazretleri rüyasına girip; "Ey Geylicik! Yükünü bırak da gel!" buyurdu.
O anda uyandı.
Ve meraklandı.
Acaba ne demek istemişti. "Yük"ten murat ne olduğunu bilemedi. "Neyse..." deyip yoluna devam etti. İkinci gece yine rüyâyı gördü.
Aynı zât belirmişti.
Aynı şeyi demişti.
Uyandığında daha da meraklandı. "Yük"ten maksadın o kitaplar olabileceğini hiç akıl edemedi. Tekrar yola koyuldu. Üçüncü gece yine aynı rüyayı gördü.
Yine anlıyamadı.
Ama dayanamadı.
O zat aynı şeyi söyleyince; "Ey efendim! Yüküm nedir?" diye suâl etti. Mübârek zat cevâben; "Getirdiğin kitaplar" buyurdu.
Uykudan uyandı.
O zaman anladı.
Kendi kendine; "Bu kitaplar, o büyük zâttan istifâde etmeme mâni olur" dedi ve hepsini Ceyhun Nehrine attı ve o büyük zâtın huzûruna vardı.
Artık içi rahattı.
O zât kendisine;
"Ey Cemâleddîn! Eğer o kitapları nehre atmasaydın, bizden istifâde edemezdin" buyurunca, söz dinlediği için çok sevindi. O dergâhta kırk gün kaldı.
İlmine ilim kattı.
Çok da feyz aldı.
Yüksek derecelere kavuştu. Kırk gün sonra hocası ona tarîkat hırkası giydirip, "Aynüzzemân" ünvânını verdi ki, aynüzzemân, "zamânın gözbebeği" demektir.