Büyük velîlerden Cemâleddîn-i Geylânî hazretleri "rahmetullahi aleyh" Kazvin'de otururdu. Herkes, nûr saçılan sohbetlerinden istifâde etmek için, her taraftan akın akın yanına koşardı.
Talebesi çoktu.
Çoğu yerliydi.
Bir kısmı da Kazvin dışındandı. Mesela Şîrâz pâdişâhı bunlardandı. Kazvin'in ileri gelenlerinden biri Şîrâz'a göç etmek istedi. O yerin pâdişâhının bu zâtın talebesi olduğunu biliyordu.
Huzura geldi.
Kendilerine;
"Efendim, Şîraz'a gittiğimde bana kolaylık göstermesi için Şîrâz pâdişâhına bir mektup yazar mısınız" diye rica etti.
Büyük Velî;
"Peki" dedi.
Ve bir kâğıda, "Bal ve Râziyâne" yazıp ona verdi. O kimse, bu mektubu alıp Şîrâz'a vardığında pâdişâhla görüşmek istedi.
Ancak adamları;
"Hasta" dediler.
Karın ağrısından muzdarip olduğunu ve şu anda hamamda bulunduğunu söylediler. Hamama gitti. Pâdişâhın yanına girdi ve ağrılar sebebiyle çok sıkıntıda olduğunu görüp selâm verdi.
Selâmün aleyküm.
Sultân selâmı alıp;
"Nereden geliyorsunuz?" diye sordu. "Kazvin'den" deyince; "Cemâleddîn hazretleri nasıldır?" diye sordu.
Cevaben;
"İyidir" dedi.
Ve mektubu verdi. Pâdişâh mektuptaki iki kelimeyi okuyunca, hocasının kerâmet olarak hastalığına ilâc yazdığını anladı ve hemen, bal ile o otu karıştırıp yedi.
Ve şifâ buldu.
Ayağa kalktı.
O nastalıktan eser kalmadı. Allahü teâlâya çok şükretti ve gelen kimseye çok ikrâmda bulunup kolaylıklar gösterdi.