Endülüs'te yetişen velîlerden Bekâ bin Mahled hazretlerinin "rahmetullahi aleyh" duâsı makbul idi. Bir gün Bekâ bin Mahled'in yanına bir kadın geldi.
Huzûra girdi.
Ve kendisine;
"Oğlum esir düştü. Onu kurtaracak imkânım yok. Bana yardımcı olur musunuz?" diye arzetti. Bekâ bin Mahled; "Sen git bacım. Biz inşallah ilgileniriz" buyurunca kadın gitti.
O başını eğdi.
Allaha duâ etti.
Ertesi gün o kadıncağız, oğlu ile birlikte teşekküre gelince, büyük Velî çocuğa; "Anlat bakalım, nasıl kurtuldun?" diye sordu.
Çocuk anlattı:
Ben esirdim.
Rum memleketlerinden birinde bulunuyordum. Dün bu vakitler bir işle meşgûl idim ki, elimdeki kelepçe birden çözüldü ve yere düştü.
Görevli geldi.
Zinciri geçirdi.
Fakat az sonra zincir ve kelepçeler tekrar çözülüp düştüler. Tekrar gelip bağladılar, yine çözüldü. Bu durum karşısında şaşkına dönen vazîfeliler, papazlarını çağırdılar.
Papaz geldi.
Olayı dinledi.
Ve; "Onu salın gitsin. Zira anlaşıldığına göre Allah'ın sevgili bir kulu onun için duâ etmiş, ne yapsanız faydasız" deyince, bana yol azığı verip saldılar. Ben de memleketime döndüm.

HUZURLU OLMAK İÇİN

Bir gün bu zâta; "Huzûra ermenin yolu nedir efendim?" diye sordular. Cevâbında; "Sabırdır" buyurdu.
Ve izah etti.
Buyurdu ki:
"Huzur'u, bir odanın içinde kilitli farzedin. İşte o odanın anahtarı sabırdır. Sabrederseniz, kapı açılır ve huzûra kavuşursunuz".