Tâbiînin büyüklerinden Cübeyr bin Nüfeyr hazretleri "rahmetullahi aleyh" anlatır: Hazret-i Ebû Bekir "radıyallahü anh" bir gün Medîne-i münevverede, Peygamber Efendimizin minberinin yanına geldi.
Orada durdu.
Ve çok ağladı.
Zîra Resûlullah Efendimizi "aleyhissalâtü vesselâm" hatırlamıştı. Sonra oradaki cemâate; "Ey insanlar! Allahü teâlâdan âfiyet dileyiniz. Çünkü Allahü teâlâ kullarına, îmandan sonra âfiyet gibi bir ni'met vermemiştir" buyurdu.

ÂFİYET NEDİR?

Bu zat bir gün ellerini kaldırmış; "Yâ Rabbî! Bana, âfiyette olduğum bir gün ihsân eyle!" diye yalvarıyordu.
Biri bunu işitti.
Yanına gelip;
"Siz âfiyette değil misiniz?" dedi. Cevâbında ona; "Afiyette olduğum gün, Allahü teâlâya hiç bir günâh işlemediğim gündür" buyurdu.

EN KÖTÜ KİBİR

Bir gün Cübeyr bin Nüfeyr hazretlerine gelip; "Efendim, kibirler içerisinde en kötüsü hangisidir?" diye sordular.
Biraz durdu.
Cevâbında;
"İbâdet edenlerin kibridir" buyurdu. Bir gün de: "Her an Allahü teâlâyı hâtırlayan ve O'nu bir an unutmayanlar, güler bir halde Cennet'e gireceklerdir" buyurdu.
Bir gün biri geldi.
Kıyâmetten sordu.
Ona cevâbında;
"Doğduğu günden ölünceye kadar, her ânını secde ederek geçiren kimse bile, kıyâmet gününün şiddetinden, sevâblarını az görür" buyurdu.