Zamanın sultânı Kânûnî Sultân Süleymân Hân, Baba Haydar Semerkandî hazretlerini, kulübesinde ziyarete gitti bir gün. Elini öpmek istedi ise de Baba Haydar elini çekti.
Öptürmedi.
Sultân ona:
"Efendim! Benden ne dilerseniz dileyin" dedi. "Sağlığından gayri bir şey istemem" deyince, oturduğu postekinin altına, altın dolu bir kese bırakmak istedi.
O bunu farketti.
Ve eliyle iterek;
"Mâdem çok istiyorsun, ÅŸuraya bir mescid inÅŸâ ettir de insanlar içinde ibâdet etsinler" dedi. PâdiÅŸâh bu isteÄŸi hemen yerine getirdi.
İşe başlandı.
Tamamlandı.
Açılışta Kânûnî Sultân Süleymân da vardı ve Baba Haydar Efendi'nin yanına giderek: "Efendi hazretleri, buyurun, önce siz girin. Bu mescid sizindir ve sizin için husûsî yer ayrılmıştır" dedi.
Baba Haydar;
"Olmaz" dedi.
PâdiÅŸâh; "Ne olmaz efendim?" deyince; "Mescit benim deÄŸil, Allahın evidir. Ayrıca orada benim için husûsî yer de istemem" buyurdu
PâdiÅŸâh hürmetle;
"BaÅŸüstüne" dedi.
Baba Haydar Efendi sözüne devamla; "Benim, ölünceye kadar mekânım, ÅŸu kulübedir. Öldükten sonra da bu kulübenin içine gömülmek isterim. Üzerime türbe yaptırmayın. Bir mezar taşı bana yeter. Bu, sana vasiyetim olsun" dedi.
PadiÅŸah yine;
"Pekâlâ" dedi.
Hakîkaten Baba Haydar Efendi, bütün ısrarlara raÄŸmen, mescidde kendisi için hazırlanan odada oturmadı. Vefât edinceye kadar bu câmide imâmlık yaptı ve insanlara vâz-ü nasîhatleriyle doÄŸru yolu anlattı.