Zamanın sultânı Kânûnî Sultân Süleymân Hân, Baba Haydar Semerkandî hazretlerini, kulübesinde ziyarete gitti bir gün. Elini öpmek istedi ise de Baba Haydar elini çekti.
Öptürmedi.
Sultân ona:
"Efendim! Benden ne dilerseniz dileyin" dedi. "Sağlığından gayri bir şey istemem" deyince, oturduğu postekinin altına, altın dolu bir kese bırakmak istedi.
O bunu farketti.
Ve eliyle iterek;
"Mâdem çok istiyorsun, şuraya bir mescid inşâ ettir de insanlar içinde ibâdet etsinler" dedi. Pâdişâh bu isteği hemen yerine getirdi.
İşe başlandı.
Tamamlandı.
Açılışta Kânûnî Sultân Süleymân da vardı ve Baba Haydar Efendi'nin yanına giderek: "Efendi hazretleri, buyurun, önce siz girin. Bu mescid sizindir ve sizin için husûsî yer ayrılmıştır" dedi.
Baba Haydar;
"Olmaz" dedi.
Pâdişâh; "Ne olmaz efendim?" deyince; "Mescit benim değil, Allahın evidir. Ayrıca orada benim için husûsî yer de istemem" buyurdu
Pâdişâh hürmetle;
"Başüstüne" dedi.
Baba Haydar Efendi sözüne devamla; "Benim, ölünceye kadar mekânım, şu kulübedir. Öldükten sonra da bu kulübenin içine gömülmek isterim. Üzerime türbe yaptırmayın. Bir mezar taşı bana yeter. Bu, sana vasiyetim olsun" dedi.
Padişah yine;
"Pekâlâ" dedi.
Hakîkaten Baba Haydar Efendi, bütün ısrarlara rağmen, mescidde kendisi için hazırlanan odada oturmadı. Vefât edinceye kadar bu câmide imâmlık yaptı ve insanlara vâz-ü nasîhatleriyle doğru yolu anlattı.